Sunday, November 29, 2009

Πόσο ελεύθεροι είμαστε;© Κατερίνα Κωστάκη



«Βρίσκομαι σε ένα γραφικό ψαροχώρι αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα,το οποίο βρίσκεται στην Σαλαμίνα (Αλυκή).

Κάθομαι στο παγκάκι κοντά στην όμορφη παραλία και αποδεσμεύομαι από την οχλαγωγία της πόλης μέσα από τις όμορφες εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου.

Ένα σμήνος γλάρων περπατάει αμέριμνα πάνω στα πολύχρωμα βότσαλα χωρίς να δίνει σημασία στην παρουσία μου, μέχρι την στιγμή που θα μετακινηθώ από την θέση μου βέβαια.

Όμως εγώ παραμένω μια σιωπηλή θεατής για να μην χάσω αυτήν την καταπληκτική στιγμή, τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πουλιά.

Κάποιο τινάζει με μεγαλοπρέπεια τα φτερά του, δυο-τρία βουτούν στα γαλάζια ήρεμα κύματα της θάλασσας.

Ένας γλάρος ρίχνει το σύνθημα στους υπόλοιπους και όλοι μαζί μέσα από μια κατανυκτική συνεννόηση ανοίγουν τα φτερά τους και φεύγουν προς το άγνωστο.

Πολλές φορές νιώθω να μας χωρίζουν αμέτρητα σιδερένια κάγκελα από εκείνα τα ταξιδιάρικα πουλιά, που πετούνε σε κάθε άκρη της γης και ζουν κάτι που δεν χρειάζεται καν να το προφέρουν ή να το γράψουν, όπως εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να πράξουμε.

« Ζουν την ελευθερία τους ».

Η ζωή των ανθρώπων ξετυλίγεται καθημερινά εντελώς διαφορετικά.

Μοιάζει με ένα κουβάρι διαφόρων αποχρώσεων, όπου η μια κλωστή λέγεται υποχρέωση, η άλλη εκκρεμότητα, κάποια άλλη εμπόδια, δυσκολία, αδιαφορία, βάσανα, προβλήματα κ.α.

Είμαστε στην δουλειά και είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τις μυριάδες υποχρεώσεις και άλυτα θέματα.

Νιώθουμε πνιγμένοι, ζούμε σε ένα βαρετό κλειστό χώρο .

Επιστρέφουμε στο σπίτι μας και αντιμετωπίζουμε την ίδια πραγματικότητα.

Προσπαθούμε να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας από την ανία, την βαρετή ζωή μας, την στιγμή που έχουμε στα χέρια μας την δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με διάφορα μέσα.

Κλείνουμε τον υπολογιστή που μας κούρασε, ανοίγουμε την τηλεόραση που μας βομβαρδίζει (..και χειραγωγεί) , διαβάζουμε βιβλία, ξεφυλλίζουμε περιοδικά , εφημερίδες , μιλάμε στο τηλέφωνο..

Νιώθουμε την παγωμένη ανάσα μιας αόρατης σκιάς που μας περιορίζει. Όλα φαίνονται αδιάφορα και η ζωή μας μοιάζει με φυλακή.

Το έχετε νιώσει και εσείς ;

Αυτή η αίσθηση έρχεται συνήθως όταν σιωπούν οι έντονες δραστηριότητες , το τρέξιμο της ημέρας και μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας.


Ίσως είναι η στιγμή που πρέπει πλέον να αφιερώσουμε χρόνο στο μυαλό μας.

Πόσο ελεύθεροι μπορούμε να είμαστε ώστε να αφοσιωθούμε στον εσώτερο εαυτό μας;

Μάθαμε να ζούμε με θόρυβο και φοβόμαστε την ηρεμία του πνεύματος.

Στην φυλακή του συμβατικού κόσμου στον οποίο ζούμε, ελεύθεροι είμαστε όταν πιστέψουμε ότι είμαστε.

Τα πάντα μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, όταν μέσα του κρατάει την πίστη για τον εαυτό του και τις δημιουργικές δυνάμεις του.


Είμαι ελεύθερος !
Είμαι ονειρόπόλος !

Είμαι ταξιδευτής!



Σε αυτή την μοναδική στιγμή του απροσδιόριστου χρόνου, η απομόνωση είναι ένα παραμύθι, μια παραπλάνηση, ενώ αληθινά εμείς πράγματι σαν μέρος του Σύμπαντος ζούμε σαν ελεύθερα παιδιά στην αγκαλιά του.

Άλλωστε και η αίσθηση του χρόνου δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση .Η γήινη ζωή είναι πολύ μικρή μπροστά στην αιωνιότητα της ψυχής.


Είμαστε ελεύθεροι. Πότε όμως ;

Όταν απελευθερώνουμε το μυαλό μας, αποδεσμεύουμε το πνεύμα μας.


Είμαστε ελεύθεροι όταν το πνεύμα κυριαρχεί περισσότερο στο σώμα μας από ότι το σώμα στο πνεύμα.

Με ναρκωμένο πνεύμα δεν θεωρούμαστε ελεύθεροι.

Αυτός είναι άλλωστε και ο ανώτερος στόχος του ανθρώπου : να αποδεσμευτεί από τις παρωπίδες, τις γήινες επίπλαστες προσδοκίες και να ανέβει πνευματικά».

Αυτό το κείμενο ξεκίνησε να γράφεται  πριν από ένα χρόνο περίπου , όταν καθόμουν σε ένα παγκάκι σε μια όμορφη παραλία στο χωριό Κόρφος , και ολοκληρώθηκε στην Σαλαμίνα .

Παρατηρούσα τα γλαροπούλια που φτερούγισαν ανέμελα , γιατί αυτή είναι η φύση τους άλλωστε να ταξιδεύουν ελεύθερα και ωραία στον άνεμο και να μην υπολογίζουν τίποτα, γιατί όλα είναι δημιουργημένα από την Ύψιστη Σοφία του Δημιουργού .

Τώρα που το σκέφτομαι , σίγουρα αισθανόμουν περίεργα εκείνο το διάστημα , γιατί μια ψυχή φυλακισμένη αναζητά πάντα την απελευθέρωση της από τα δεσμά που έστησαν κάποιοι γνωστοί-άγνωστοι.

Η ψυχή ζητάει να μάθει, να γνωρίσει, να θυμηθεί «ποια είναι» , και να μοιραστεί μαζί με άλλους αυτή την μάθηση, την γνώση που έχει κερδίσει μέσα από την ματωμένη πορεία της σε αυτή την ψεύτικη πραγματικότητα.

Χθες παρακολουθώντας μια καταπληκτική σκηνή σε μια άλλη κοντινή παραλία (Σαλαμίνα), όπου οι γλάροι συνυπήρχαν με τους «βουτηχτάδες », δηλ. μια συμπόρευση ανάμεσα στα άσπρα γλαρόπουλα με εκείνα τα κατάμαυρα πουλιά που μοιάζουν με κορμοράνους , κατάλαβα ότι η Φύση μας δίνει ένα μάθημα ακόμη.

Όλοι είμαστε ελεύθεροι , αλλά λίγοι το γνωρίζουμε .

Μάλλον το «γνωρίζαμε» θα έπρεπε να γράψω , γιατί τώρα ήρθε επιτέλους η στιγμή να ξυπνήσουμε από αυτόν το αφύσικο λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε, και να κοιτάξουμε γύρω μας .

Να δούμε την χαρά της ζωής, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας , να γευτούμε τις εμπειρίες της ζωής , να ρισκάρουμε , να εκφράσουμε ευγνωμοσύνη για την ζωή που μας δόθηκε , και να αγκαλιάσουμε το νέο χωρίς φόβο και πάθος .


Ναι σίγουρα είμαστε όλοι σαν τα πουλιά που πετούνε στους αιθέρες , γιατί όλοι μας διαθέτουμε τα αιθέρια φτερά μας …αρκεί να θυμηθούμε να τα χρησιμοποιήσουμε .

Αρκεί να ακούσουμε το κάλεσμα , που είναι ΤΩΡΑ!!!


©  Κατερίνα Κωστάκη

Thursday, November 26, 2009

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΚΡΗΤΙΚΟ "ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΣΤΙΓΜΕΣ"-ΤΕΥΧΟΣ 109





Συγγραφέας,ποιήτρια ,μα πάνω απ' ολα φανατική οπαδός των ιντερνετικών χώρων κοινωνικής δικτύωσης,η Κατερίνα Κωστάκη είναι ένας νέος άνθρωπος, που τόσο απο τα βιβλία της όσο και τις δυνατότητες που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία,καταφέρνει να οραματίζεται " ελπιδοφόρα ταξίδια " ,απαραίτητα σαν αντίδοτο στην σκληρή και υλιστική πραγματικότητα της ζωής μας της Ρίκης Ματαλλιωτάκη



Γνώρισα εσάς και το έργο σας μέσα από το περίφημο πλέον face book και όχι μέσα από ένα βιβλιοπωλείο.


Αληθινά η γνωριμία μας προέκυψε μέσα από ένα διάσημο, αλλά και παράλληλα δημοφιλή χώρο κοινωνικής δικτύωσης, το FACEBOOK.
Το γεγονός αυτό από μόνο του επισημοποιεί τον λόγο για τον οποίο παραμένει ο συγκεκριμένος χώρος τόσο δημοφιλής, επειδή πάνω από όλα προσφέρει άπειρες δυνατότητες για διαδικτύωση και διασύνδεση με άτομα από όλο τον κόσμο , τα οποία δεν θα ήταν δυνατόν να συναντήσουμε διαφορετικά.
Επιπλέον η δημιουργική προσπάθεια και το έργο ενός συγγραφέα δεν μπορεί να περιοριστεί στον στενό κύκλο ενός βιβλιοπωλείου , το οποίο προσφέρει ναι μεν την δυνατότητα προσέγγισης των «φίλων και «θαυμαστών» του συγκεκριμένου δημιουργού, αλλά από την άλλη περιορίζει την οποιαδήποτε δυνατότητα προσέγγισης εκείνων που βρίσκονται σε μακρινές αποστάσεις.
Με αυτό τον τρόπο το facebook, αλλά και κατ’ επέκταση το διαδίκτυο αναδεικνύεται σε ένα μεγάλο σύμμαχο στο πλευρό όλων όσων έχουν άπειρες δημιουργικές ιδέες και δημιουργική ορμή, αλλά δεν υποστηρίζονται για διάφορους λόγους από το υπάρχον σύστημα στον χώρο της διαφήμισης , αλλά και των εκδόσεων .
Ένας τέτοιος χώρος κοινωνικής δικτύωσης αποδεικνύεται θαυματουργός, γιατί επιτρέπει τόσο να εκφραστεί ο δημιουργός μέσα από τον συγκεκριμένο χώρο με τις διάφορες εφαρμογές και δυνατότητες που προσφέρει, όσο και τα μέλη του χώρου να γνωρίσουν το δημιουργικό έργο του .
Προτού επισκεφτώ το FACEBOOK ήδη είχα κάνει ένα μακρύ ταξίδι μέσα στον χώρο του κυβερνοχώρου συμμετέχοντας σε διάφορες ιστοσελίδες τόσο ελληνικές και πιο πολύ του εξωτερικού, ομάδες & κοινότητες, αλλά έχοντας επίσης δρομολογήσει την δική μου παρουσία και μέσα από την προσωπική μου ιστοσελίδα και τα blogs μου .
Η συναναστροφή μου με συγγραφείς από το εξωτερικό , και η υποδειγματική βοήθεια - σε μια εποχή αρκετά δύσκολη για εμένα - που μου προσέφεραν με έπεισαν ότι μπορούσα να προχωρήσω .
Με αυτό το portfolio και την σημαντική εμπειρία μου από τον χώρο της συγγραφής και των εκδόσεων προχώρησα στην ένταξη μου στο FACEBOOK.
Η προσέγγιση ήταν εύκολη, γιατί είχα ήδη μεταφράσει κάποια κείμενα μου στα αγγλικά .
Όπως ήταν φυσικό οι πρώτες πιο δεμένες φιλίες ήταν από το εξωτερικό , το «target group ” στο οποίο μέχρι σήμερα έχουν μεγάλη απήχηση τα άρθρα μου.
Μέχρι σήμερα έχω δημιουργήσει ένα σημαντικό δίκτυο, απόκτησα φιλίες που αποδεικνύονται αρκετές φορές αληθινές και αξιόπιστες , σε τέτοιο σημείο που να αισθάνομαι δικαιωμένη που ακολούθησα αυτόν τον δρόμο.
Έπειτα προωθώ τα δυο βιβλία μου, τόσο το "Ταξίδι της ζωής φέρνει ελπίδες ", όσο και το βιβλίο ποίησης μου «Συμπαντικό Φως », ενω παράλληλα προετοιμάζω το έδαφος για τα επόμενα βιβλία μου.


Η τόσο μεγάλη απήχηση όμως του κυβερνοχώρου , είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, μήπως σημαίνει την αρχή του τέλους του βιβλίου;

Το βιβλίο παραμένει ένας αξιόπιστος φίλος και δεν κινδυνεύει να χάσει την αξία του και την θέση του μέσα στην ζωή μας .
Αποτελεί την συντροφιά μας στις μοναχικές μας διαδρομές μέσα στο ατέλειωτο ταξίδι της ζωής .
Εκείνο όμως που αλλάζει είναι ο τρόπος προσέγγισης και διάδοσης ενός βιβλίου μέσα στην κοινωνία , αλλά και ο τρόπος που προσδιορίζεται ένας δημιουργός .
Όσο η ανθρωπότητα εξελίσσεται , τόσο αλλάζουν οι μορφές προσέγγισης της συγγραφής , της τέχνης , της ποίησης και γενικότερα της δημιουργίας.
Παράλληλα αλλάζει και ο τρόπος έκφρασης των δημιουργών γιατί αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της δημιουργίας: Να παρέχει άπειρες δυνατότητες , γιατί όλα είναι δυνατά και πιθανά σε ένα εξελισσόμενο Σύμπαν άπειρων ευκαιριών , ιδεών , δημιουργημάτων και αφθονίας.


Που πιστεύετε πως οφείλεται αυτή η εμμονή του κόσμου με το face book ;

Κατά την άποψη μου δεν αποτελεί εμμονή , γιατί το FACEBOOK είναι ένα μέσο και όχι αυτοσκοπός στην ζωή μας.
Σίγουρα υπάρχει ζωή έξω από το «κυβερνοδιάστημα» , μια ζωή γεμάτη ευκαιρίες και προκλήσεις .
Το FACEBOOK και κατ’ επέκταση το διαδίκτυο είναι μια μοναδική καινοτομία, ένας τρόπος να δοκιμάσουμε τον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας , να συνδιαλλαχτούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις , να διασκεδάσουμε να δημιουργήσουμε , να διαφημίσουμε και να διαφημιστούμε και εν τέλει –το πιο σημαντικό- να εκφράσουμε την άποψη μας χωρίς να έχουμε τον περιορισμό και την παρακώλυση οποιαδήποτε μηχανισμού .
Με τις άπειρες εφαρμογές που υπάρχουν στο διαδίκτυο πιθανόν να μην είναι τόσο απαραίτητη η προσέγγιση και αναζήτηση ειδημόνων (ειδικών) στο θέμα του μάρκετινγκ, γιατί το ίδιο το διαδίκτυο είναι ένας τεράστιος μηχανισμός μάρκετινγκ και ένα μέσο προβολής και προώθησης προϊόντων και υπηρεσιών.
Πιθανόν η επιδοκιμασία του κόσμου για το FACEBOOK , να στηρίζεται στην ευκαιρία να γνωρίσεις νέους ανθρώπους , και να μοιραστείς σκέψεις και ιδέες μαζί τους .


Βλέπετε το ηλεκτρονικό βιβλίο να ανατέλλει;

Το ηλεκτρονικό βιβλίο έχει ήδη ανατείλει στις ανεπτυγμένες χώρες .Στην χώρα μας πολλά θέματα, όπως και νέες τεχνολογίες παραμένουν άγνωστες για τους Έλληνες πολίτες , γιατί υπάρχει αρκετή δυσπιστία στην αποδοχή νέων καινοτομιών .
Οι αλλαγές φτάνουν πολύ αργά στην χώρα μας και ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο χρόνο να τις αφομοιώσει.
Ελπίζω να ξεπεραστούν οι οποιεσδήποτε ανασφάλειες και προκαταλήψεις και να επιτρέψουμε στο ηλεκτρονικό βιβλίο να κερδίσει την θέση που αρμόζει στην ζωή μας .
Φυσικά αυτό σημαίνει ότι πρέπει ως λαός να αποβάλλουμε κάποιες συνήθειες μας, όπως είναι η απροθυμία να διαβάζουμε όσο θα οφείλαμε , και να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να εξελίσσεται.
Ήδη στην προσωπική μου ιστοσελίδα υπάρχει το πρώτο μου ηλεκτρονικό βιβλίο, το βιβλίο ποίησης μου (Συμπαντικό Φως ), το οποίο μπορεί κανείς να αγοράσει και να κατεβάσει στον υπολογιστή του .
Σύντομα θα υπάρξει σε ηλεκτρονική μορφή και το μυθιστόρημα μου (Το ταξίδι της ζωής φέρνει ελπίδες ).







&


Wednesday, November 25, 2009

GIVING/ASKING :excerpts from THE TREASURY OF QUOTES by BRIAN TRACY


Love only grows by sharing.You can only have more for yourself by giving it away to others.

Perhaps the most important word in success and happiness is the word, “ask”.

Always give without remembering and always receive without forgetting .

Develop an “attitude of gratitude”.Say thank you to everyone you meet for everything they do for you.

Ask for what you want.Ask for help,ask for input, ask for advice and ideas-but never be afraid to ask.

Develop a benevolent world view;look for the good in the people and circumastances around you.



Excerpts from THE TREASURY OF QUOTES by BRIAN TRACY

Tuesday, November 24, 2009

Οι "Φούσκες " της ζωής μας...


Σκέφτομαι , καμιά φορά, πως υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που μιλάς απλά και μόνο για να μιλάς και κάποιες άλλες συγκυρίες που ίσως έχεις κάτι να προσθέσεις ,κάτι να πείς…

Φίλοι, αδερφοί, σύντροφοι, συνοδοιπόροι , συναγωνιστές…ότι τέλος πάντων θέλετε…

Ti σας ζήτησα…;

Άλλοι κάνουν αγγαρεία καθημερινά και άλλοι καταθέτουν την ψυχή τους και τους λένε , αζήτητο…

Κουράστηκα πια…

Έχουν μια περίεργη συγχρονικότητα και μια αλλιώτικη ψυχολογία όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και πολλές φορές είναι ν’ απορείς πως διαμορφώνεται το σκηνικό…

Αρκεί βέβαια να υπάρχει το στοιχείο της διάκρισης ώστε να μην είσαι παράφωνος σε λάθος ώρα.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι τα αυτονόητα δεν είναι πλέον αυτονόητα και σε τελική ανάλυση τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο….

Τοις πάσι χρόνος και καιρός εστί.. Καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν…

Όταν για παράδειγμα τα πράγματα παίρνουν εκείνη την ιδιαίτερη , ασυνήθιστη, τροπή που σε φέρνει μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα , τότε καταλαβαίνεις ότι αυτός ο κόσμος μερικές φορές δεν παλεύεται, δεν αντέχεται άλλο.

Όταν έρχεται μια ώρα που διαπιστώνεις ότι αυτά που πίστευες , αυτά που έλπιζες δεν ήταν παρά εφήμερες καταστάσεις και ανούσιες χίμαιρες . Και χάνεις την εμπιστοσύνη σ’ εκείνα τα λίγα πράγματα που τα θεωρούσες λίγο-πολύ δεδομένα…

Ανθρώπους και πράγματα…

Και εκεί που είχες την ουτοπία, που φανταζόσουνα , ότι όλα τα πράγματα εξελίσσονται στη ζωή γραμμικά , ξαφνικά διαπιστώνεις ότι το σύστημα έχει κενά ,ότι στην πραγματικότητα όλα είναι κυκλικά και όχι ευθύγραμμα και όλες εκείνες οι υποτιθέμενες προτεραιότητες της ζωής σου δεν ήταν παρά αυταπάτες και ψέματα , πραγματάκια που από πρώτα γίνονται ξαφνικά δεύτερα, τρίτα μέχρι που χάνονται, εξαφανίζονται…


Dust in the wind…Φτερό στον άνεμο…


Κρίση ταυτότητος , κρίση ιδεολογίας , και το κυριότερο, κρίση ζωής.

Μια ζωή που πέρασε , μια ζωή που δεν μπορεί πλέον να διαχειριστείς , σε μια ατέρμονη διαδικασία, σε ένα δρόμο , χωρίς περίπτωση επιστροφής και αποκατάστασης.

Εμείς και οι «άλλοι» λοιπόν.

Καλύτερα ίσως, εμείς κι οι σχέσεις μας.

Μια σειρά από επαναλαμβανόμενα ψέματα που συνηθίζουμε να λέμε στον εαυτό μας…

Φούσκες που σπάνε, η μια μετά την άλλη, με εκείνο το περίεργο αίσθημα της απαξίας και της εγκατάλειψης…


Οι φούσκες της ζωής μας…


Έτσι κι αλλιώς , πάντα έτσι ήταν τα πράγματα.

Και όσο περνάει ο καιρός, όσο μεγαλώνεις, το καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο…

Η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Οι ρόλοι, λίγο-πολύ ίδιοι… Το casting διαφέρει…

Υπάρχει άραγε κανείς που να σε ακούει σε τούτη τη ζωή ; Και τότε και τώρα…. Να λές και να ξαναλές εκείνο το «Ηλί , Ηλί, λάμα σαβαχθανί» και να παίρνεις ποτέ απάντηση….

Κι ούτε νόημα να ρωτάς γιατί όλα αυτά ,αφού τελικά ο Βαραββάς ήταν ληστής….

Δεν έχει πλέον νόημα…

Από ένα σημείο και μετά ,δικός σου είναι ο Σταυρός , δικός σου και ο δρόμος... Τα έχουμε πει και θα τα λέμε κάθε φορά…

Δεν λείψανε δυστυχώς οι άνθρωποι , σε τούτη τη ζωή. …

Και βέβαια κάποιος που προσδοκά, που περιμένει κάτι από εσένα δεν μπορεί ποτέ να λέγεται φίλος σου.

Στη εποχή που ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του και προσπερνάει την ατυχία του διπλανού του , τέτοιοι συνειρμοί ακούγονται μάλλον σαν ιδεοληψίες ή σκέψεις που οδηγούν σε γνωστικές παραμορφώσεις…

Πως να καταλάβεις όμως τον συνάνθρωπό σου όταν βρίσκεσαι μόνιμως οχυρωμένος πίσω από ένα αρρωστημένο εγώ παραβλέποντας τη δυστυχία που υπάρχει γύρω σου ;

Κι έτσι φτάσαμε στο απόλυτο τίποτα κλεισμένοι στις ατομικές φυλακές που φτιάξαμε μόνοι μας .

Άνθρωποι που μονολογούνε στο κινητό τους κοιτώντας μονίμως κάτω λές και έτσι υπάρχει περίπτωση να βρούνε τη χαμένη ανθρωπιά και ηρεμία τους… Είναι λάθος να πιστεύεις ότι μπορείς να γίνεις κάποτε άνθρωπος πριν υπάρξεις συνάνθρωπος…

Πριν ξεπεράσεις το «εγώ» σου και περάσεις σε ένα άλλο στάδιο σε ένα υπερεγώ που σημαίνει ότι σκέφτεσαι και συνυπολογίζεις και το συνάνθρωπο σου …

Λάθος δρόμος τελικά , η επιλογή… Λάθος δρόμος η ζωή …

Έτσι όπως καταντήσαμε τη ζωή μας και έτσι μας κατάντησε τελικά κι αυτή….Χωρίς να ξέρω τι απ’ όλα προηγήθηκε , τι απ’ όλα έφταιξε…

Έτσι είναι. Για όλους έρχεται μια μέρα που φαίνεται πλέον καθαρά πως σε όλα τα μεγάλα πράγματα, σε όλες τις σημαντικές στιγμές σου … πάντα είσαι μόνος στη ζωή… Μόνος έρχεσαι στον κόσμο, μόνος ζεις , μόνος σου τελικά , κάποτε φεύγεις ….

Οι «άλλοι» είναι συνήθως σαν τους κάβους που δένουν τα πλοία στο λιμάνι … κι οι σχέσεις μας σκοινιά που σε βοηθούν μόνο σαν η θάλασσα είναι ήρεμη , όταν δεν συμβαίνει τίποτα, πριν αρχίσει η καταιγίδα….

Γιατί τότε, σαν η θάλασσα φουσκώσει ,αν δεν κόψεις τα σκοινιά και αν δεν αφήσεις τους κάβους , το πιθανότερο είναι πως η τρικυμία θα βουλιάξει το σκάφος…και σένα μαζί και θα συμπαρασύρει και όλα αυτά που πίστευες για καταστάσεις και πράγματα….

Για ανθρώπους και ανθρωπάκια…Για τις φούσκες της ζωής σου ….

Που σπάσανε …


Γιατί τα λέω όλα αυτά ; Τοις πάσι χρόνος και καιρός εστί , πού λέγαμε. Κουράστηκα να μετράω τη ζωή μου με τις απώλειες, με πράγματα που έχασα , χωρίς να φταίω …

Και όσο περνάει ο καιρός ,όλο και πιο πολύ διαπιστώνω ότι την πείρα στη ζωή όταν την αποκτάς , συνήθως δεν την χρειάζεσαι…

Για αυτό τα λέω. .

Γιατί συνεχίζω δυστυχώς να βλέπω δίπλα μου ανθρώπους που σπάνε μια ζωή καρύδια, που πετάνε μονίμως την ψίχα, που κρατάνε τα τσόφλια και που νομίζουν τελικά ότι έτσι πρέπει, ότι καλά κάνουνε….


Δεν κάνουνε…;



ABERDEEN, 30 Ιουνίου 2008




**Ένα κείμενο γραμμένο απο ψυχής απο το φίλο ABERDEEN, που πάντοτε ήθελε να κρατάει την ανωνυμία του , και να γράφει τα δικά του "αποστάγματα ζωής".


Σίγουρα αγαπημένε φίλε μου αξίζεις το καλύτερο στην ζωή ...

Copyright by

DREAM JOURNAL >>> CLICK ON THE IMAGE TO PURCHASE NOW!

DREAM JOURNAL >>> CLICK ON THE IMAGE TO PURCHASE NOW!
A Journey along the Pathway to Light
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...