Καλοκαίρι και ο ελληνικός ουρανός λάμπει από τις πυρόχρυσες ακτίνες του Ήλιου.
Έχω κάνει ένα κουραστικό ταξίδι με το καράβι, αλλά το αποτέλεσμα με ανταμείβει από την πρώτη στιγμή που αντικρίζω το νέο λιμάνι του ιερού νησιού.
Βαδίζω στους σκεπασμένους με χώμα δρόμους της Φωτεινής Δήλου και χιλιάδες αναμνήσεις από πανάρχαιες σκέψεις αιωρούνται σαν μικρά αστεράκια στον ουρανό από αόρατα νηματάκια, χιλιοκαιρισμένα και δεμένα με την Αρχαία Γη.
Άνθρωποι που περπάτησαν πάνω στο Ιερό χώμα, μίλησαν, αγάπησαν πόνεσαν, έζησαν τις δικές τους ζωές περπατώντας στα δρομάκια, που περπατάμε εμείς σήμερα και στα οποία στέκουν γκρεμισμένα σπίτια, ερείπια που τραγουδούν τους δικούς τους ρυθμούς.
Εικόνες μιας άλλης χώρας μέσα στην δικιά μας σημερινή χώρα, όπου συνυπήρχαν λαοί διαφορετικής προέλευσης, θρησκείας και ιδανικών.Εικόνες και λόγια, χαρές και δράματα που καλλιεργήθηκαν στα καλντερίμια της ανθρώπινης ψυχής.
Η εικόνα της Φωτεινής Δήλου σε παρασύρει να βουλιάξεις σε ένα γλυκό ονειροπόλημα, οραματισμός μιας ζωής βουτηγμένης στο άσπρο και γαλάζιο σαν ένας αόρατος πίνακας ενός εξαίσιου Δημιουργού, που ζει παντού, γύρω μας και ιδιαίτερα μέσα στις καρδιές μας .
Σε αυτό το Κέντρο της Γης , ανοίγει η καρδιά μας τις πύλες της για να απλωθεί το χρώμα που βάφει όλο τον κόσμο, το χρώμα της Αγάπης.
Σε αυτόν τον κόσμο βουτάνε το πινέλο τους όλοι οι καλλιτέχνες της ζωής και ρίχνουν το χρώμα αυτό πάνω στον καμβά της υλιστικής πραγματικότητας.
Σε αυτόν τον κόσμο βουτάνε το πινέλο τους όλοι οι καλλιτέχνες της ζωής και ρίχνουν το χρώμα αυτό πάνω στον καμβά της υλιστικής πραγματικότητας.
Ανέκαθεν το καράβι της ανθρώπινης ύπαρξης κλυδωνιζόταν επικίνδυνα περνώντας μέσα από ορμητικά ρεύματα και ταρακουνιόταν από θυελλώδεις ανέμους.
Κάπου εκεί μέσα στην τρικυμία των αιώνων αναφύονταν μικρές κοινότητες πόλεις με κρυμμένα μυστικά, που ακόμη και σήμερα κληροδοτούν στους νεώτερους (αλλά ίσως δυστυχότερους….) ανθρώπους κάτι από την αίγλη τους, μια μικρή παρακαταθήκη.
Στέκομαι απέναντι από τους ερειπωμένους λέοντες, που νομίζεις ότι φυλάνε ακόμη το μικρό νησί και πέφτω σε περισυλλογή.
Είναι εκείνες οι μοναδικές στιγμές, οι οποίες σε ξαφνιάζουν, γιατί ενώ πιστεύεις ότι η καθημερινότητα έχει στραγγίσει και την τελευταία σταγόνα της ηρεμίας του πνεύματος και της πολύτιμης έμπνευσης σου, αυτές οι δυο ξυπνάνε ξαφνικά από τον βαθύ λήθαργο ανακατεύονται με την συγκίνηση και φτιάχνουν ένα δυνατό μείγμα!
Μοιάζει με το τρέιλερ μιας κινηματογραφικής ταινίας, όπου άνθρωποι περπατούν μπροστά σου και εσύ γίνεσαι ένα με το πλήθος.
Τότε το τιμόνι της διήγησης το αναλαμβάνει η πένα του διηγηματογράφου , και καταγράφει…..
« Η πορεία προς το Φως γίνεται μέσα από αγκαθωτούς δρόμους και δύσκολα μονοπάτια.Όποιος επιθυμεί να διαβεί αυτό το μονοπάτι πρέπει να οπλιστεί με μεγάλη υπομονή και θάρρος ».
Στο βάθος του ορίζοντα βλέπω τον ήλιο να συνεχίζει την πορεία του προς τα δυτικά, δίνοντας αποχαιρετιστήριους χαιρετισμούς στις ριγμένες - από τον χρόνο και τις καιρικές συνθήκες - κολόνες και τα αμμώδη μονοπάτια.
Κάποιες ακτίνες του χρυσίζουν τις πλευρές των βράχων, ενώ οι περαστικοί τουρίστες αναπολούν την δροσιά της σκιάς, που λείπει σε αυτό το γυμνό από δέντρα νησί.
Κάπου στην άκρη του μονοπατιού στέκεται το γεμάτο από αρχαία μνημεία μουσείο.
Κάπου στην άκρη του μονοπατιού στέκεται το γεμάτο από αρχαία μνημεία μουσείο.
Στο βάθος της μεγάλης αίθουσας υπάρχει μια επιγραφή, όπου τονίζεται η ιστορικότητα του νησιού αλλά και κάτι περισσότερο η συνύπαρξη τόσων λαών κάτω από την ομπρέλα της αρμονίας και της ομόνοιας.
Όλοι οι λαοί αγαπημένοι και όχι διχασμένοι.
Κάτι έχουμε να διδαχτούμε από αυτή την εικόνα, αρκεί να δούμε πέρα από τις λέξεις…….αλλά , αλήθεια πόσοι το κατορθώνουμε και σε ποιο βαθμό ;
Η λέξη « ενότητα » μήπως μας θυμίζει κάτι;
Ο χρόνος έτρεξε μπροστά, φέρνοντας μα αντιμέτωπους με τον εαυτό μας, τις καρμικές υποχρεώσεις μας, τον σκοπό της ζωής μας, αλλά πόσοι από εμάς είμαστε πραγματικά έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε αυτό το διαχρονικό κάλεσμα;
Μήπως εμείς οι ίδιοι κλείνουμε τους δρόμους της εξέλιξης, βάζουμε φράγματα στην πρόοδο, στην αυτοβελτίωση, την ανοδική πορεία προς την πνευματική αναβάθμιση, ενώ ο πλούτος των προγόνων μας είναι απλωμένος μπροστά μας σαν ώριμος καρπός;
Η γνώση είναι ο πλούτος που περισυλλέξαμε από το Δέντρο της Ζωής και την Σοφία των Αιώνων.
Ας γευτούμε αυτή την γνώση και ας δεχτούμε τα αγαθά της με χάρη στο παρόν.
Ας χτίσουμε την δική μας κοσμοθεωρία με τα δώρα της γνώσης και ας δώσουμε τα οφέλη αυτής της θετικής ενέργειας σε έναν κόσμο που διψάει για ένα καλύτερο μέλλον .
Στο χέρι μας είναι να πράξουμε το καλύτερο για έναν κόσμο ανώτερο και απαλλαγμένο από την αρνητικότητα!
© Κατερίνα Κωστάκη
Ενορατική συγγραφέας - ποιήτρια-θεραπεύτρια
ACADEMY OF INNER LIGHT
ACADEMY OF INNER LIGHT
No comments:
Post a Comment