ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΦΕΡΝΕΙ ΕΛΠΙΔΕΣ (ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ)
© Κατερίνα Κωστάκη/Katerina Kostaki
To πρωινό τους ξύπνημα ξεκίνησε νωρίς.
Θα πήγαιναν, μαζί με τον Ορφέα σε κάποιο σημείο, άγνωστο στην Ιάσμη να συναντήσουν ένα παλιό φίλο του Λαέρτη.
Το κατέβασμα από τον λόφο της φάνηκε πιο εύκολο, γιατί ένιωθε πιο ξεκούραστη μετά από τις πρόσφατες ταλαιπωρίες.
Περπάτησε μαζί με τον Ορφέα μέσα από τα ίδια χωράφια και έφτασαν στον κάμπο, πριν το καταλάβουν καλά - καλά.
Όμως αντί να ακολουθήσουν την διαδρομή προς την παραλία, προχώρησαν αριστερά κατά μήκος του ποταμού και συνάντησαν ένα πυκνό δάσος με απογυμνωμένα δέντρα.
Οι όχθες του ποταμού ήταν σκεπασμένες από τα πεσμένα φύλλα, που είχαν σχηματίσει ένα παχύ σάπιο στρώμα.
Το ποτάμι ήταν αρκετά ορμητικό και σε κάποια σημεία υπήρχαν κορμοί δέντρων ριγμένοι κατά μήκος της όχθης.
«Που πάμε Ορφέα, γιατί δεν ακολουθούμε την ίδια διαδρομή;»
«Έλα, θα σου δείξω κάτι…»
Προχώρησαν προς την όχθη του ποταμού και ο Ορφέας σταμάτησε για να τραβήξει ένα τεράστιο κορμό, τον οποίο σταθεροποίησε και κάλεσε την Ιάσμη να περάσουν απέναντι.
Η Ιάσμη ακολούθησε γεμάτη περιέργεια.
Είχε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτόν τον άνδρα. Ένιωθε μια περίεργη ασφάλεια, και η διαίσθηση της δεν την είχε προδώσει ποτέ!
Πέρασαν με σχετική δυσκολία, αλλά ευτυχώς δεν έπεσαν στο νερό.
Βγήκαν στην απέναντι όχθη και βάδισαν μέσα από πυκνές δενδροστοιχίες, όπου υπήρχαν κάποια φυλλώματα, λιγοστά μεν αλλά αρκετά για να δημιουργήσουν κάποια αίσθηση αισιοδοξίας, μια νότα θετική μέσα στην μαυρίλα.
«Θα πάμε κάπου, όπου θα συναντήσουμε κάποια άγνωστα σε εσένα άτομα…», της είπε ο Ορφέας.
«Εσύ γνωρίζεις καλύτερα…»
Προχωρώντας μέσα από το δάσος ένα παχύ στρώμα από φύλλα τράβηξε την προσοχή της…
Μια ενδόμυχη αίσθηση την πληροφόρησε ότι ήταν πλατανόφυλλα.
Περπάτησαν πάνω σε αυτό το μαλακό στρώμα και ένιωσαν τον απαλό ήχο που κάνουν τα φύλλα όταν τρίζουν, δημιουργώντας στο μυαλό της μια απερίγραπτη αίσθηση.
Ποιος είπε ότι η φύση πάντα εκδικείται; Μέσα στην θλίψη και στην μιζέρια αυτή η φυσική γωνιά ζούσε στους δικούς της ρυθμούς και γεννούσε τα δικά της τραγούδια, ήχους παλιούς και γνώριμους, σαν μικρά κουδουνίσματα από μικρά ξεχασμένα καμπανάκια.
Όλα αυτά άρχισαν να τραγουδάνε μόνα τους ένα δικό τους γλυκό και μεθυστικό τραγούδι, τους στίχους του οποίου δεν ήξεραν, αλλά ήταν κομμάτι από τον εαυτό τους…
Μια αιθέρια μουσική τους άγγιξε, όπως αγγίζει μια μικρή νεράιδα με το ραβδάκι της μια πέτρα και της δίνει ζωή…
Η φύση υπάρχει και λειτουργεί, με τους δικούς της ρυθμούς, κρυμμένους μέσα σε άγνωστες διαστάσεις που βέβηλα χέρια δεν θα μπορούσαν να αγγίξουν…
Ανοίγει μόνο σε εκείνους που ξέρουν να αισθάνονται, που δεν έχασαν την έννοια της ποίησης και της αίσθησης, εκείνους που ξέρουν να ταξιδεύουν σε άγνωστους - για τους περισσότερους ανθρώπους- χωροχρόνους, που δεν βάζουν όρια και δεν παγιδεύουν και παγιδεύονται σε μίζερες καταστάσεις και γεγονότα.
Έσκυψε και ακούμπησε το χώμα, ένιωσε το έδαφος, την υγρή γη και την λάσπη.
Κοίταξε τα χέρια της και ένιωσε την λάσπη σαν τα μικρά παιδιά, που μόλις γνωρίζουν την ζωή και γεύονται κάθε τι με μια ανείπωτη περιέργεια.
Κάποια άλλη στιγμή θα ήθελε να αποφύγει μια τέτοια ενέργεια…
Τότε θεωρούσε δεδομένη κάθε στιγμή και κάθε γεγονός, ακόμη και την ίδια την ζωή την θεωρούσε δεδομένη.
Όμως η ίδια η ζωή αποφάσισε να της αποδείξει την μη καθορισμένη υπόσταση της και διάρκεια της.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ακόμη και η ύπαρξη μας εξαρτάται από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες, τόσο συγκεκριμένους και ορατούς, ώστε εμείς να είμαστε τραγικά τυφλοί και κουφοί, ώστε να μην τους βλέπουμε, ούτε καν να τους ακούμε!
Η σκέψη της αντηχούσε τόσο δυνατή μέσα στο μυαλό της σαν ένα καμπανάκι σε κατάσταση κινδύνου.
«Μάθαμε να ακούμε και να βλέπουμε μόνο ότι είναι υλικά χειροπιαστό, και επιστημονικά επεξεργασμένο, για να γαργαλάει τις αισθήσεις μας και να καλύπτει τον άκρατο εγωισμό μας.
Τώρα που χάσαμε την άνεση μας, τις υλικές απολαύσεις και την εξάρτηση μας από τις μηχανές, κινδυνεύουμε να χάσουμε και την αίσθηση μας.
Βαδίζουμε αποπροσανατολισμένοι σαν καράβια χωρίς φάρο μεσοπέλαγα. Μάθαμε να ζούμε εξαρτημένοι, από άνοστες και κονσερβοποιημένες ενέργειες και χάσαμε την γνώση του να συνυπάρχουμε με τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας. Η φύση… μα η ίδια η φύση μας καλεί και μας το θυμίζει συνέχεια…Ναι σε μένα την ίδια στέλνει ένα κάλεσμα! Μιλάει μέσα στην καρδιά μου, και εγώ… εγώ νιώθω τραγικά χαμένη μέσα σε ένα μαγικό σύννεφο από εικόνες λέξεις, όνειρα και γεγονότα, που δεν ξέρω τι σημαίνουν και που στοχεύουν! Πρέπει να βρω τον κώδικα που τα ενώνει όλα αυτά…Πρέπει να βρω το χρυσό κλειδί της αλήθειας και της γνώσης, πρέπει να μάθω, να γνωρίσω, να ερμηνεύσω…»
Ένιωσε ότι ένα άγρυπνο βλέμμα είχε στραφεί πάνω της, και την παρακολουθούσε σιωπηλά.
Κοίταξε τον Ορφέα, που στεκόταν αμίλητος σε μια άκρη, καθισμένος σε ένα πεσμένο κορμό.
«Δεν ήθελα να διακόψω τους συλλογισμούς σου! Ήταν μια περίεργη σκηνή έτσι όπως κοιτούσες συλλογισμένη την λάσπη και τα φύλλα…»
«Ένιωσα… σαν να είχα γνωρίσει κάποια πράγματα από την αρχή… σαν να ήξερα και να μην ήξερα ταυτόχρονα! Η φύση με κάλεσε να ανακαλύψω, κάτι που ήδη γνωρίζω, αλλά το έχω κλειδώσει σε ένα συρτάρι του μυαλού μου! Τώρα απομένει να βρω το κλειδί που ανοίγει αυτό το συρτάρι»
Κάθισε δίπλα του στον κορμό και δεν μίλησε, αλλά αναστέναξε βαριά.
«Νομίζω ότι κάποιος πήρε το κλειδί και το πέταξε μακριά… Ίσως να μην βρω ποτέ τον τρόπο να ξεκλειδώσω αυτό που είναι βαθιά κλειδωμένο μέσα μου…»
«Όλοι οι άνθρωποι κατά κάποιο τρόπο έτσι νιώθουν, αλλά δεν ξέρουν το γιατί. Μπορεί να περάσουν χρόνια και να μην αναζητήσουν ποτέ να βρουν, τι είναι αυτό που τους κάνει να νιώθουν περίεργα…»
«Περίεργα;»
«Μάλλον άβολα θα έπρεπε να πω! Κάτι δεν τους ευχαριστεί με την ζωή τους, αλλά ποτέ δεν ψάχνουν να βρουν την αιτία. Μπορεί να βολεύονται με αυτήν την κατάσταση και έτσι διαιωνίζουν μια ανίερη υποψία απέναντι σε όλα και όλους…»
«Ναι, αλλά για να βρεις κάτι, πρέπει να ξέρεις τι ζητάς ή να σου δοθεί η ευκαιρία ή ένα ερέθισμα… Αν έχεις πάψει να λειτουργείς με τις αισθήσεις και έχεις σβήσει κάθε ελπίδα να αφουγκράζεσαι τις δονήσεις γύρω σου, δεν πρόκειται ποτέ η ευκαιρία να σου χτυπήσει την πόρτα…Για όλα υπάρχει μια εξήγηση…Για να ακούς και να βλέπεις πέρα από τις δονήσεις της απτής καθημερινότητας πρέπει να έχεις χάρισμα.
Χάρισμα είναι να κλείνεις τα αυτιά σου στις ερινύες της ζωής και να αφουγκράζεσαι μόνο όσα μιλούν κατευθείαν στην καρδιά… Αυτό ένιωσα και εγώ μιλώντας με την ίδια την φύση…»
Ο Ορφέας κούνησε το κεφάλι τους συμφωνώντας με όσα έλεγε η Ιάσμη.
«Αυτό για κάποιους ανθρώπους ίσως να πάρει μια ζωή, μέχρι να το καταλάβουν. Σε κάποιους άλλους, η αφύπνιση ίσως να μην έρθει ποτέ»
«Κάποιοι όμως, την κατάλληλη στιγμή, βλέπουν να πραγματοποιείται!», είπε η Ιάσμη, νιώθοντας σαν να έκανε την μεγαλύτερη ανακάλυψη της ζωής της.
Έμειναν εκεί για αρκετή ώρα, κοιτώντας τα πανύψηλα δέντρα, που τους περιτριγύριζαν.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΦΕΡΝΕΙ ΕΛΠΙΔΕΣ
© Κατερίνα Κωστάκη
*ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΦΕΡΝΕΙ ΕΛΠΙΔΕΣ
ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΑΜΑΖΟΝ!
👉 ΑΓΟΡΑ ΣΤΟ CREATESPACE.COM
👉 AΓΟΡΑ ΣΤΟ ΑΜΑΖΟΝ (KINDLE)
👉 ΑΓΟΡΑ ΣΤΟ ΑΜΑΖΟΝ (PAPERBACK)
👉 ΑΓΟΡΑ ΣΤΟ CREATESPACE.COM
👉 AΓΟΡΑ ΣΤΟ ΑΜΑΖΟΝ (KINDLE)
👉 ΑΓΟΡΑ ΣΤΟ ΑΜΑΖΟΝ (PAPERBACK)
No comments:
Post a Comment