Οι "Φούσκες " της ζωής μας...

Σκέφτομαι , καμιά φορά, πως υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που μιλάς απλά και μόνο για να μιλάς και κάποιες άλλες συγκυρίες που ίσως έχεις κάτι να προσθέσεις ,κάτι να πείς…

Φίλοι, αδερφοί, σύντροφοι, συνοδοιπόροι , συναγωνιστές…ότι τέλος πάντων θέλετε…

Ti σας ζήτησα…;

Άλλοι κάνουν αγγαρεία καθημερινά και άλλοι καταθέτουν την ψυχή τους και τους λένε , αζήτητο…

Κουράστηκα πια…

Έχουν μια περίεργη συγχρονικότητα και μια αλλιώτικη ψυχολογία όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και πολλές φορές είναι ν’ απορείς πως διαμορφώνεται το σκηνικό…

Αρκεί βέβαια να υπάρχει το στοιχείο της διάκρισης ώστε να μην είσαι παράφωνος σε λάθος ώρα.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι τα αυτονόητα δεν είναι πλέον αυτονόητα και σε τελική ανάλυση τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο….

Τοις πάσι χρόνος και καιρός εστί.. Καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν…

Όταν για παράδειγμα τα πράγματα παίρνουν εκείνη την ιδιαίτερη , ασυνήθιστη, τροπή που σε φέρνει μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα , τότε καταλαβαίνεις ότι αυτός ο κόσμος μερικές φορές δεν παλεύεται, δεν αντέχεται άλλο.

Όταν έρχεται μια ώρα που διαπιστώνεις ότι αυτά που πίστευες , αυτά που έλπιζες δεν ήταν παρά εφήμερες καταστάσεις και ανούσιες χίμαιρες . Και χάνεις την εμπιστοσύνη σ’ εκείνα τα λίγα πράγματα που τα θεωρούσες λίγο-πολύ δεδομένα…

Ανθρώπους και πράγματα…

Και εκεί που είχες την ουτοπία, που φανταζόσουνα , ότι όλα τα πράγματα εξελίσσονται στη ζωή γραμμικά , ξαφνικά διαπιστώνεις ότι το σύστημα έχει κενά ,ότι στην πραγματικότητα όλα είναι κυκλικά και όχι ευθύγραμμα και όλες εκείνες οι υποτιθέμενες προτεραιότητες της ζωής σου δεν ήταν παρά αυταπάτες και ψέματα , πραγματάκια που από πρώτα γίνονται ξαφνικά δεύτερα, τρίτα μέχρι που χάνονται, εξαφανίζονται…

Dust in the wind…Φτερό στον άνεμο…

Κρίση ταυτότητος , κρίση ιδεολογίας , και το κυριότερο, κρίση ζωής.

Μια ζωή που πέρασε , μια ζωή που δεν μπορεί πλέον να διαχειριστείς , σε μια ατέρμονη διαδικασία, σε ένα δρόμο , χωρίς περίπτωση επιστροφής και αποκατάστασης.

Εμείς και οι «άλλοι» λοιπόν.

Καλύτερα ίσως, εμείς κι οι σχέσεις μας.

Μια σειρά από επαναλαμβανόμενα ψέματα που συνηθίζουμε να λέμε στον εαυτό μας…

Φούσκες που σπάνε, η μια μετά την άλλη, με εκείνο το περίεργο αίσθημα της απαξίας και της εγκατάλειψης…

Οι φούσκες της ζωής μας…

Έτσι κι αλλιώς , πάντα έτσι ήταν τα πράγματα.

Και όσο περνάει ο καιρός, όσο μεγαλώνεις, το καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο…

Η Ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Οι ρόλοι, λίγο-πολύ ίδιοι… Το casting διαφέρει…

Υπάρχει άραγε κανείς που να σε ακούει σε τούτη τη ζωή ; Και τότε και τώρα…. Να λές και να ξαναλές εκείνο το «Ηλί , Ηλί, λάμα σαβαχθανί» και να παίρνεις ποτέ απάντηση….

Κι ούτε νόημα να ρωτάς γιατί όλα αυτά ,αφού τελικά ο Βαραββάς ήταν ληστής….

Δεν έχει πλέον νόημα…

Από ένα σημείο και μετά ,δικός σου είναι ο Σταυρός , δικός σου και ο δρόμος... Τα έχουμε πει και θα τα λέμε κάθε φορά…

Δεν λείψανε δυστυχώς οι άνθρωποι , σε τούτη τη ζωή. …

Και βέβαια κάποιος που προσδοκά, που περιμένει κάτι από εσένα δεν μπορεί ποτέ να λέγεται φίλος σου.

Στη εποχή που ο καθένας κλείνεται στον εαυτό του και προσπερνάει την ατυχία του διπλανού του , τέτοιοι συνειρμοί ακούγονται μάλλον σαν ιδεοληψίες ή σκέψεις που οδηγούν σε γνωστικές παραμορφώσεις…

Πως να καταλάβεις όμως τον συνάνθρωπό σου όταν βρίσκεσαι μόνιμως οχυρωμένος πίσω από ένα αρρωστημένο εγώ παραβλέποντας τη δυστυχία που υπάρχει γύρω σου ;

Κι έτσι φτάσαμε στο απόλυτο τίποτα κλεισμένοι στις ατομικές φυλακές που φτιάξαμε μόνοι μας .

Άνθρωποι που μονολογούνε στο κινητό τους κοιτώντας μονίμως κάτω λές και έτσι υπάρχει περίπτωση να βρούνε τη χαμένη ανθρωπιά και ηρεμία τους… Είναι λάθος να πιστεύεις ότι μπορείς να γίνεις κάποτε άνθρωπος πριν υπάρξεις συνάνθρωπος…

Πριν ξεπεράσεις το «εγώ» σου και περάσεις σε ένα άλλο στάδιο σε ένα υπερεγώ που σημαίνει ότι σκέφτεσαι και συνυπολογίζεις και το συνάνθρωπο σου …

Λάθος δρόμος τελικά , η επιλογή… Λάθος δρόμος η ζωή …

Έτσι όπως καταντήσαμε τη ζωή μας και έτσι μας κατάντησε τελικά κι αυτή….Χωρίς να ξέρω τι απ’ όλα προηγήθηκε , τι απ’ όλα έφταιξε…

Έτσι είναι. Για όλους έρχεται μια μέρα που φαίνεται πλέον καθαρά πως σε όλα τα μεγάλα πράγματα, σε όλες τις σημαντικές στιγμές σου … πάντα είσαι μόνος στη ζωή… Μόνος έρχεσαι στον κόσμο, μόνος ζεις , μόνος σου τελικά , κάποτε φεύγεις ….

Οι «άλλοι» είναι συνήθως σαν τους κάβους που δένουν τα πλοία στο λιμάνι … κι οι σχέσεις μας σκοινιά που σε βοηθούν μόνο σαν η θάλασσα είναι ήρεμη , όταν δεν συμβαίνει τίποτα, πριν αρχίσει η καταιγίδα….

Γιατί τότε, σαν η θάλασσα φουσκώσει ,αν δεν κόψεις τα σκοινιά και αν δεν αφήσεις τους κάβους , το πιθανότερο είναι πως η τρικυμία θα βουλιάξει το σκάφος…και σένα μαζί και θα συμπαρασύρει και όλα αυτά που πίστευες για καταστάσεις και πράγματα….

Για ανθρώπους και ανθρωπάκια…Για τις φούσκες της ζωής σου ….

Που σπάσανε …

Γιατί τα λέω όλα αυτά ; Τοις πάσι χρόνος και καιρός εστί , πού λέγαμε. Κουράστηκα να μετράω τη ζωή μου με τις απώλειες, με πράγματα που έχασα , χωρίς να φταίω …

Και όσο περνάει ο καιρός ,όλο και πιο πολύ διαπιστώνω ότι την πείρα στη ζωή όταν την αποκτάς , συνήθως δεν την χρειάζεσαι…

Για αυτό τα λέω. .

Γιατί συνεχίζω δυστυχώς να βλέπω δίπλα μου ανθρώπους που σπάνε μια ζωή καρύδια, που πετάνε μονίμως την ψίχα, που κρατάνε τα τσόφλια και που νομίζουν τελικά ότι έτσι πρέπει, ότι καλά κάνουνε….

Δεν κάνουνε…;

ABERDEEN, 30 Ιουνίου 2008

**Ένα κείμενο γραμμένο απο ψυχής απο το φίλο ABERDEEN, που πάντοτε ήθελε να κρατάει την ανωνυμία του , και να γράφει τα δικά του "αποστάγματα ζωής".

Σίγουρα αγαπημένε φίλε μου αξίζεις το καλύτερο στην ζωή ...