Υπάρχουν μνήμες στην ζωή των ανθρώπων που έχουν ρίζες και όσο
και να πασχίζει κάποιος να τις κόψει ή να τις ξεριζώσει δεν γίνεται τίποτε.
Κάπως έτσι έχουν φωλιάσει κάποιες ιερές μνήμες μέσα μου, που
εμφανίζονται ή αφυπνίζονται ως συνήθως μέσα από έντονα ερεθίσματα ή προκλήσεις,
οι οποίες φαινομενικά είναι αρνητικές.
Στην ουσία είναι αφορμές για να ξεδιπλώσω από μέσα μου μνήμες, και σαν το φρέσκο ζυμάρι να το ζυμώσω για τον φούρνο της ψυχής.
Θυμάμαι τον εαυτό μου τα χρόνια εκείνα, όπου για τους περισσότερους
Έλληνες ήταν απαγορευμένος καρπός.
Ήταν το καλοκαίρι πριν την επιστράτευση και είχα επισκεφτεί με
την μητέρα μου ( ο πατέρας μου ήταν στο εξωτερικό) και συγγενείς την Ζάκυνθο.
Το ταξίδι δεν ήταν μεγάλης διάρκειας μιας και το χωριό του
πατέρα μου, η Κυλλήνη απέχει λίγες ώρες από την Ζάκυνθο.
Όμως στα παιδικά μάτια έμοιαζε σαν ταξίδι σε ένα τεράστιο ωκεανό.
Στο λιμάνι της πόλης συναντήσαμε εντελώς τυχαία έναν ταξιτζή, ο
οποίος προθυμοποιήθηκε να μας ξεναγήσει με μικρό αντίτιμο στα αξιοθέατα της
Πόλης μέχρι την ώρα που θα περνάμε το πλοίο της επιστροφής.
Ανεβήκαμε στον Λόφο Στράνη (1) και φτάσαμε σε ένα υπέροχο χώρο
με φανταστική θέα και ένα πολύ όμορφο κήπο.
Ο ξεναγός μας έδειξε ένα γέρικο δέντρο και μας είπε με απλοϊκά
λόγια ότι κάτω από αυτό το δέντρο ο Εθνικός μας Ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός
(2) έγραψε τον " Ύμνο προς την Ελευθερία" και τους "Ελεύθερους
Πολιορκημένους".
Και τα δυο έργα του ήταν το απόσταγμα της έμπνευσης του, καθώς
άκουγε τους πυροβολισμούς από το Μεσολόγγι, το οποίο ήταν πολιορκημένο από τον
Τουρκικό Στρατό.
Την εποχή εκείνη, όπως μας εξήγησε, δεν υπήρχαν οι συνήθεις
θόρυβοι των αυτοκινήτων, αεροπλάνων, ούτε τόσα πολλά κτίσματα και πολύβουες
πόλεις και τουριστικές περιοχές με εκστασιασμένους τουρίστες.
Η φύση μιλούσε από μόνη της και οι ήχοι ήταν εκείνοι των πουλιών,
ψίθυροι από τα πνεύματα της φύσης.
Εκεί λοιπόν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της Θείας Φύσης, των
αξιών, των ανώτερων ιδεολογιών και της συμπόνιας του ποιητή γράφτηκαν τα
αριστουργήματα, τα οποία είναι άκρως επίκαιρα σήμερα.
Με πόνο ψυχής ο ποιητής έγραψε τον Εθνικό μας ύμνο, γιατί
εργαζόταν ψυχή και σώματι για κάτι ιερό.
Όπως και τόσοι άλλοι δημιουργοί αφιέρωσε την ζωή του και
πολέμησε με την πένα του, έχοντας με το μέρος του το προνόμιο της ελευθερίας
έναντι των σκλαβωμένων Μεσολογγιτών, που θυσιάστηκαν για την ελευθερία τους.
Την ματωμένη Ελευθερία...
Ο ίδιος έγραψε τόσα όμορφα έργα καθοδηγούμενος από ιερές
δυνάμεις, για να αντέξει την αθλιότητα, την αδικία, την ψευτιά, και την άρνηση
της εποχής του και της κοινωνίας του.
Οι εποχές δεν άλλαξαν με τίποτα.
Οι Μεσολογγίτες θυσιάστηκαν για την Ελευθερία τους, που κάποιοι
σήμερα λοιδορούν, γιατί δεν ήθελαν να ζούνε σκλάβοι του Αγά.
Στο έργο του Σολωμού «Η γυναίκα της Ζάκυνθος» είναι εμφανής
η ματαιοδοξία, αλαζονεία, κακία και αμετροέπεια της κυρίαρχης μορφής, της γυναίκας
που έκρινε, πρόσβαλε και απαξιούσε τις φτωχές γυναίκες του Μεσολογγίου, οι
οποίες ζητιάνευαν για να μαζέψουν χρήματα για όπλα.
"Και ιδού παρεσιάζουνται ομπρός της οι γυναίκες του
Μισολογγιού. Εβάλανε το δεξί τους στα στήθια και επροσκυνήσανε· και εμείνανε
σιωπηλές και ακίνητες.
9. “Και έτσι δα, πώς; Τι κάνουμε; θα παίξουμε; Τι ορίζετε,
κυράδες; Εκάμετε αναβαίνοντας τόση ταραχή με τα συρτοπάπουτσα, που λογιάζω πως
ήρθετε να μου δώσετε προσταγές”.
10. Και όλες εμείνανε σιωπηλές και ακίνητες· αλλά μία είπε: “Άμ'
έχεις δίκαιο. Είσαι στην πατρίδα σου και στο σπίτι σου, και μείς είμαστε ξένες
και όλο σπρώξιμο θέλουμε”.
11. Και ετότες η γυναίκα της Ζάκυνθος την αντίσκοψε και αποκρίθηκε:
“Κυρά δασκάλα, όλα τα χάσετε, αλλά από εκείνο που ακούω η γλώσσα σας έμεινε.
12. ”Είμαι στην πατρίδα μου και στο σπίτι μου; Και η αφεντιά σου
δεν ήσουνα στην πατρίδα σου και στο σπίτι σου;
13. ”Και τί σας έλειπε, και τίι κακό είδετε από τον Τούρκο; Δε
σας άφηνε φαητά, δούλους, περιβόλια, πλούτια; Και δόξα σοι ο θεός είχετε
περσότερα από εκείνα που έχω εγώ.
14. ”Σας είπα εγώ ίσως να χτυπήσετε τον Τούρκο, που ερχόστενε
τώρα σε με να μου γυρέψετε και να με βρίσετε;
15. ”Ναίσκε! Εβγήκετε όξω να κάμετε παλληκαριές. Οι γυναίκες
επολεμούσετε (όμορφο πράμα που ήθελ' ήσθενε με τουφέκι και με βελέσι· ή εβάνετε
και βρακί;). Και κάτι εκάμετε στην αρχή, γιατί επήρετε τα άτυχα παλληκάρια της
Τουρκιάς ξάφνου.
16. ”Και πώς εμπόρειε ποτέ του να υποφτευθεί τέτοια προδοσία;
Τόθελε ο Θεός; Δεν ανακατωνόστενε με δαύτον μέρα και νύχτα;
17. ”Τόσο κάνει και εγώ να μπήξω το μαχαίρι μες στο ξημέρωμα στο
λαιμό του ανδρός μου (που να τόνε πάρει ο διάολος).
18. ”Και τώρα που βλέπετε πως πάνε τα πράματα σας κακά, θέλτε να
πέσει το βάρος απάνου μου.
19. ”Καλή, μα την αλήθεια. Αύριο πέφτει το Μισολόγγι, βάνουνε σε
τάξη την Ελλάδα τη ζουρλή οι βασιλιάδες, εις τους οποίους έχω όλες μου τες
ελπίδες,
20. ”και όσοι μείνουνε από τον ξολοθρεμό έρχονται στη Ζάκυνθο να
τους θρέψουμε, και με την κοιλιά γιομάτη μας βρίζουνε”.
21. Λέοντας εσιώπησε ολίγο κοιτάζοντας μες στα μάτια τες
γυναίκες του Μισολογγιού.
22. “Και έτσι ξέρω και μιλώ και εγώ, ναί ή όχι; Και τώρα δα τί
ακαρτερείτε; Ευρήκετε ίσως ευχαρίστηση να με ακούτε να μιλώ;
23. ”Εσείς δεν έχετε άλλη δουλειά παρά να ψωμοζητάτε. Και, να
πούμε την αλήθεια, στοχάζουμαι πως θε νάναι μια θαράπαψη για όποιον δεν
ντρέπεται.
24. ”Αλλά εγώ έχω δουλειά. Ακούστε; έχω δουλειά”. Και φωνάζοντας
τέτοια δεν ήτανε πλέον το τριπίθαμο μπουρίκι, αλλά εφάνηκε σωστή.(2)
Οι ψυχές των ανθρώπων είναι εκείνες που αποφασίζουν στους αιώνες
τι είναι τιμιότητα, αλήθεια και ακεραιότητα.
Είναι εκείνες που αποφασίζουν αν θα ζήσουν με αυτές τις αρχές ή
θα τις απεμπολήσουν.
Μόνο που σήμερα ξεφυτρώνουν στην επιφάνεια άνθρωποι ή ανθρωπάρια
που προτίμησαν να ακολουθήσουν την δεύτερη επιλογή, τόσο εύκολα και τόσο
ξεδιάντροπα.
Αυτοί είναι που αποφάσισαν να ξεπουλήσουν την ελευθερία της
ψυχής τους και να ζήσουν στην μιζέρια τους και στην πνευματική τους φτώχεια.
Τόσα χρόνια πέρασαν από τότε που άκουγα με θαυμασμό την
περιγραφή του οδηγού μας, γιατί προφανώς τα λόγια του, αλλά και τα μεγάλα έργα
του ποιητή μας άγγιξαν κάποια ευαίσθητη χορδή μου, την δημιουργικότητα μου που καταπνίγηκε
πάμπολλες φορές από την οικογένεια, την κοινωνία και τους συνανθρώπους μου.
Στην πορεία μου της ζωής μου μοιράστηκα τις ανησυχίες μου,
τα ιδεώδη μου, τις καλές προθέσεις μου με πολλούς ανθρώπους, που όμως
αποδείχτηκαν στην πλειονότητα τους αδιάφοροι έως εχθρικοί στο καλό, το όμορφο, στο δημιουργικό.
Εγώ η ίδια έγιναν στόχος της μάζας των αδηφάγων και των ημιμαθών, που κατέπνιξαν την πατρίδα μας και σήμερα την παλεύουν να την οδηγήσουν στα
Τάρταρα.
Προφανώς τα λόγια των εμπνευσμένων ανθρώπων λίγο αγγίζουν την
καρδιά εκείνων που έχουν στεγνώσει από αξίες, και δεν περνούν την πόρτα της
εξέλιξης ακόμη και αν τους την δείχνεις.
Γιατί όσες φορές και να δείξεις την πόρτα σε κάποιον εκείνος
και μόνο εκείνος αποφασίζει να την διαβεί.
Ελεύθεροι πολιορκημένοι (3) οι Μεσολογγίτες, που τόλμησαν την
ηρωική έξοδο, Ελεύθεροι Πολιορκημένοι και οι σημερινοί Έλληνες μέσα στο κύμα
της Λήθης, γιατί ζουν στην πλάνη, στην λήθη και στο ψέμα και αρνούνται να
ανοίξουν νέες οπτικές και να κάνουν το άλμα στο άγνωστο.
Το αν το ψέμα έχει χρώμα δεν έχει καμία σημασία.
Σημασία έχει πως το μέσα στις παγίδες του συστήματος υπάρχουν
πνευματικοί οδηγοί που ακόμη δεν έχουν διαβρωθεί, δεν προδίδουν και δεν
επιτρέπουν να προδοθούν από κανένα.
Είναι απίστευτο – και όμως αληθινό- ότι οι άνθρωποι επιμένουν να
ζουν στο ψέμα τους, τον μύθο που έπλασαν οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι.
Και ο μύθος κρύβει πολύ φόβο…
Και ο μύθος κρύβει πολύ φόβο…
Φοβισμένοι και οι Έλληνες που επιλέγουν να κρύβονται πίσω από
μια εικονική προσωπικότητα, δημιούργημα της επίσης πλαστής πραγματικότητας, από
τα πρέπει, τα δήθεν και ακόμη πιο τραγικό να κρύβονται πίσω από την πίστη, την
οποία την χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα και
θέσεις.
Ο φόβος μήπως χάσουν το πελατειακό τους σύστημα και την πηγή
κάθε είδους εξουσίας τους οδηγεί μακριά από κάθε πνευματική αναζήτηση.
Έτσι ενοχοποιείται καθετί δημιουργικό και πρωτοποριακό, ένας
νέος Μεσαίωνας, όπου όλα και όλοι δαιμονοποιούνται.
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, σε αυτή την συγκεκριμένη πραγματικότητα
είναι να κρίνει κανείς χωρίς να γνωρίζει.
Όπως επίσης να εκφράζει την άποψη του αυθαίρετα και να προσπαθεί
να εμβολίσει τις ιδέες, τις δημιουργίες των συνανθρώπων του χωρίς
κριτήρια παρά μόνο τις γραμμές που έχουν λάβει από την χειραγωγούμενη κοινωνία.
Ίσως αυτό είναι το κρίσιμο σημείο.
Όσα έχουμε γνωρίσει ή διδαχτεί από την κοινωνία μπορεί να μην
εκφράζουν το σύνολο, και τα στεγανά που έχουν μπει ως εμπόδιο στην πορεία μας
να μην μας επιτρέπουν να το διαπιστώσουμε.
Η Ελλάδα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν το πιστεύετε τότε κρατάτε
μέσα σας την φλόγα της αλήθειας.
Περνάμε μέσα από το κύμα και το περνάμε μόνοι μας.
Αν είμαστε συνδεδεμένοι με τον καλό και ειλικρινή εαυτό μας και
την Γη – αγάπη για την φύση, τον πλανήτη, την ύπαρξη- αυτό το πέρασμα μας
μαθαίνει αρκετά.
Βυθισμένοι στην εσωτερική μας σιωπή, στην αναζήτηση της βαθειάς
μας ύπαρξης, στην αλήθεια πέρα και μέσα από την πλαστή επιφάνεια των πραγμάτων
και την σύνδεση μας με την καρδιά μας και όχι το μυαλό είναι εκείνο που θα μας δώσει
οξυγόνο.
Αν πάλι επιμένετε να κοιτάτε την υλιστικότητα και ψευδότητα των
πραγμάτων, αυτή η έλλειψη οξυγόνου γίνεται περισσότερο εμφανής.
Οι μνήμες – ρίζες θα σας κρατήσουν ζωντανούς μέσα στο Κύμα
και δεν θα παρασυρθείτε στις εσχατιές της αβύσσου, που απλώνεται πιο πέρα από
την θάλασσα της Αγάπης και του Φωτός.
© Κατερίνα Κωστάκη
Συγγραφέας-ποιήτρια
Σχετικοί σύνδεσμοι
*Το παρόν άρθρο της συγγραφέως Κατερίνας Κωστάκη διατίθεται στην ΜΕΓΑΛΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ Νο 28 ΕΤΟΣ 2015
No comments:
Post a Comment