Πως η άρνηση του χθες γίνεται η επιβεβαίωση του σήμερα

Εδώ και καιρό σκέφτομαι να σας εκμυστηρευτώ κάτι που με προβληματίζει αφάνταστα….

Ο προβληματισμός μου είναι πώς να μεταφέρω μηνύματα προς τα έξω , και δεν έγκειται στην έλλειψη δεδομένων ,αλλά αντίθετα στην υπέρμετρη συλλογή εμπειριών μέσα από τις διαχρονικές συνδιαλλαγές και συνδιαλλάξεις μου με άλλους ανθρώπους μέσα στο σχολείο της ζωής.

Οι εμπειρίες και τα συναισθήματα μου ήταν και είναι ο μεγαλύτερος θησαυρός μου.

Στην ζωή μου συνάντησα πολλούς αρνητικούς ανθρώπους , οι οποίοι επέδειξαν υπέρμετρο ζήλο στο να στοχεύουν, στοχοποιούν και απαξιώνουν άξιους και θετικούς ανθρώπους ,και φυσικά εγώ προσωπικά σαν παρουσία δεν ξέφυγα από αυτή την στοχοποίηση.

Το αντίθετο έγινα αποδέκτης πολλών και διαπλεκόμενων επιθέσεων , οι οποίες σήμερα επιβεβαιώνουν  περίτρανα την έλλειψη ηθικής που επικρατεί εδώ και χρόνια γύρω μας ,και μια ακόμη επιβεβαίωση ότι οι αξίες δεν χάνονται ακόμη και αν σφυραλητηθούν μεταξύ σφύρας και άκμονος .

Οι σπίθες που ξεπηδούν από μια τέτοια τριβή , αλλά και το αποτέλεσμα αυτής είναι ότι απομένει μέσα μου κατεργασμένο υλικό για δημοσιοποίηση.

Έτσι σκεπτόμενη την δύσκολη στιγμή που βιώνουμε ως έθνος και τις μεγάλες αλλαγές ,που συντελούνται στον πλανήτη μας (τις οποίες οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν…), ξαναπέφτω πάλι στην παγίδα , αυτή την φορά να βουτήξω σε χρονογραμμές του παρελθόντος.

Αφορμή ήταν βέβαια το τηλεφώνημα ενός παλιού γνωστού μου , ο οποίος πριν από αρκετά χρόνια με είχε απορρίψει και ουσιαστικά προσβάλλει , που τόλμησα να δηλώσω τις προσπάθειες που έκανα στον χώρο της συγγραφής, και τα πρώτα μου βήματα στον κυβερνοχώρο.

Σήμερα όμως τηλεφωνώντας για κάποια  θέματα , μου ανέφερε :Σε διαβάζω!

Αναρωτιέμαι ,πίσω από την ανωνυμία του ιντερνετ πόσοι ξεχασμένοι και αποκαρδιωτικοί φίλοι εκεί έξω με διαβάζουν ?

Πέρα από την στιγμιαία ικανοποίηση και την ακόμη μικρότερη έπαρση (ότι επιτέλους εισακούγομαι), οι σειρήνες του εγώ αυτόματα έπαψαν να σφυρίζουν για να δώσουν χώρο σε πιο υγιείς σκέψεις.

Πως η άρνηση του χθες γίνεται η επιβεβαίωση του σήμερα

Ενώ βρισκόμουν σε κατάσταση γαλήνης και απόλυτης ηρεμίας , ένα καμπανάκι χτύπησε μέσα μου.

Το ζήτημα δεν είναι η θεαματικότητα,η επισκεψιμότητα και η συσσώρευση αναγνωστών ,δηλαδή όχι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα.

Η ποιότητα εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια έχασε το παιχνίδι μπροστά στην οργιώδη επιθετικότητα της ποσότητας ,και φυσικά το παιχνίδι αυτό χάθηκε μέσα στην νεφελώδη ορατότητα του τι είναι ποιοτικό και τι όχι.

Όταν οι άνθρωποι ζούνε στην παραπλάνηση , αυτή η νεφελώδης δυσ-ορατότητα είναι αληθινή.

Η ποιότητα λοιπόν είναι υποκειμενική.

Δημιουργοί ,καλλιτέχνες , εργάτες του φωτός έχουν κατασπαραχτεί από την έλλειψη ποιότητας και της παραπλάνησης , γιατί το αδηφάγο σύστημα δεν μπορούσε να τους αποδεχτεί σαν «λάθη του συστήματος».

Εάν δεν είσαι διάσημος αστέρας της σου μπιζ, δεν διαφημίζεσαι από τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά και εφημερίδες , είσαι απλά μόνος σου!

Αυτή η επιρροή ασκείται πάνω στον κόσμο ,ώστε να  έχει δημιουργηθεί η συμπαγής αντίληψη πως αν φαίνεσαι στο κανάλια είσαι καλός ,είσαι ποιοτικός .

Μπορείς να εκδόσεις, να διαβαστείς, να προσκληθείς, να εισακουστείς.

Οι περισσότεροι γνωστοί μου υπέπεσαν σε αυτή την παγίδα μαζί με χιλιάδες άλλους ,στην μαύρη τρύπα της παραπληροφόρησης και τέλειας παραπλάνησης.

Βέβαια θα μπορούσαν να δουν τα γεγονότα διαφορετικά , γιατί όντως όλοι έχουν επιλογές στην ζωή τους.

Όπως διαφορετικά θα μπορούσαν να τα δούν και οι διάφοροι εκδότες εφημερίδων,περιοδικών ,βιβλίων , οι οποίοι εδω και καιρό έπαψαν να αναζητούν τα νεα ταλέντα και θεώρησαν ανώτατη επίτευξη την προβολή των ημετέρων,των γνωστών του γνωστού κτλ.

Όποιος δεν είχε μέσο ή γνωριμία δεν μπορούσε να να προβάλλει τις ιδέες του μέσα απο τα ΜΜΕ, τα περιοδικά και τις εφημερίδες .

Οι περισσότεροι ακολούθησαν μοναχική πορεία ,και ευτυχώς για εμάς,τους δημιουργούς, που σήμερα υπάρχει το διαδίκτυο ,μέσα απο το οποίο προβάλλονται οι ιδέες ελεύθερα και χωρίς μεσάζοντες (αυτό είναι το πιο σημαντικό!).  

Δυστυχώς ακόμη και σήμερα κάποιοι μικρο –Εκδότες (ούτε καν μεγαλο-Εκδότες!!), που στηρίχτηκαν σε πλάτες  διαπλεκόμενων,κυκλωμάτων και ποικίλων γνωριμιών,δεν έχουν ακόμη καταλάβει ακόμη ότι οι εποχές έχουν αλλάξει ,και οτι χωρίς γνώση της τεχνολογίας,και του διαδικτυακού μαρκετινγκ ,αλλά και την επιλογή των κατάλληλων ΠΟΙΟΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ,αλλά και την ανάδειξη των ποιοτικών και ικανών δημιουργών μπορούν να ορθοποδήσουν.

Ειδάλλως σε λίγο καιρό όλες αυτές οι κραυγαλέες αντιφάσεις του παρωχημένου εγχώριου συστήματος προβολής , δηλαδή εφημερίδες και περιοδικά, κινδυνεύουν να κλείσουν ,οχι λόγω οικονομικής κρίσης αλλά λόγω βλακείας!

Τόσο απλά!

Κάτι μέσα μου φωνάζει πως η παραβολή του Ιησού για τον σπορέα είναι για μία ακόμη φορά επίκαιρη.

Εδώ και χρόνια συνειδητά ή ασυνείδητα έχω σπείρει χιλιάδες σπόρους πνεύματος στην γη .

Πριν λίγα χρόνια το έδαφος δεν ήταν γόνιμο και πολλοί σπόροι χάθηκαν ,είτε γιατί φαγώθηκαν από τα πετεινά του Ουρανού, είτε γιατί η γη δεν ποτίστηκε καλά.

Κάποιοι έφαγαν τους σπόρους, αλλά δεν τους εκτίμησαν ,γιατί βούλιαξαν στην αγνωμοσύνη και στην πλεονεξία.

Σήμερα οι συγκυρίες έχουν ευνοήσει αρκετά ώστε οι άνθρωποι να στραφούν περισσότερο σε πνευματικές αναζητήσεις.

Η οικονομική ανέχεια είναι το αποτέλεσμα της πνευματικής ανέχειας.

Οι απρόσμενες αλλαγές οδήγησαν θριαμβευτικά προς την αναγνώριση της πνευματικής δίψας ,πείνας και γύμνιας μας.

Όταν αισθάνεσαι γυμνός από πνευματικές αξίες και ιδέες ,τότε αναμφίβολα και επιστημονικά θα αναζητήσεις το φύλλο συκής της πνευματικής ποιότητας.

«Τα ρούχα του αυτοκράτορα» ,δηλαδή του υλιστικού εγώ δεν επαρκούν να καλύψουν τις πνευματικές ανάγκες.

Ο νοών νοείτο…

Το παρόν έχει φέρει στο προσκήνιο το παρελθόν, άνθρωποι από το παρελθόν επιστρέφουν στο παρόν για να αναδείξουν την αλλαγή που βιώνουν, ακόμη και ασυνείδητα.

Έμμεσα η επιστροφή συνοδεύεται από μια πρόσκληση να δεχτούν ότι δεν δέχτηκαν πριν από χρόνια.

Την αναζήτηση της γνώσης.

  

Πως πέρασε ο καιρός

μέσα σε πέλαγα βαθειά

διασχίζοντας τα κύματα

με βάρκα την ελπίδα μας ?

Και αν αυτή την βάρκα

απωλέσουμε

πως θα αντέξουμε

μέσα στα τέρατα

και στα αδηφάγα ψάρια?

Θλίβομαι όμως θεωρώντας την αδυναμία των ανθρώπων να αντισταθούν στις φθονερές φωνές που τους καλούνε να επιλέξουν το κακό αντί για το καλό.

Θλίβομαι όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι κατεβαίνουν ένα-ένα τα σκαλοπάτια προς το χάος , ενώ μπορούν να ανέβουν προς τα άνω (παλεύοντας ).

Θλίβομαι για εκείνους που αγνοούν την ύπαρξη του καλού και συνεχίζουν να εργάζονται για το αντίθετο.

Για εκείνους που δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους και δεν δείχνουν ίχνος μεταμέλειας 

Για εκείνους που οδηγούνται από το εγώ τους και επιτρέπουν να γίνονται πάσης φύσεως θηριωδίες.

Και πάνω από όλα εκείνους που ενώ τους δείχνεις το δάσος κοιτάνε το δάχτυλο.

Κατερίνα Κωστάκη

Οραματική Συγγραφέας-ποιήτρια

Facebook Page

Twitter
Youtube