«Βρίσκομαι σε ένα γραφικό ψαροχώρι αρκετά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα,το οποίο βρίσκεται στην Σαλαμίνα (Αλυκή).
Κάθομαι στο παγκάκι κοντά στην όμορφη παραλία και αποδεσμεύομαι από την οχλαγωγία της πόλης μέσα από τις όμορφες εικόνες που ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μου.
Ένα σμήνος γλάρων περπατάει αμέριμνα πάνω στα πολύχρωμα βότσαλα χωρίς να δίνει σημασία στην παρουσία μου, μέχρι την στιγμή που θα μετακινηθώ από την θέση μου βέβαια.
Όμως εγώ παραμένω μια σιωπηλή θεατής για να μην χάσω αυτήν την καταπληκτική στιγμή, τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πουλιά.
Κάποιο τινάζει με μεγαλοπρέπεια τα φτερά του, δυο-τρία βουτούν στα γαλάζια ήρεμα κύματα της θάλασσας.
Ένας γλάρος ρίχνει το σύνθημα στους υπόλοιπους και όλοι μαζί μέσα από μια κατανυκτική συνεννόηση ανοίγουν τα φτερά τους και φεύγουν προς το άγνωστο.
Πολλές φορές νιώθω να μας χωρίζουν αμέτρητα σιδερένια κάγκελα από εκείνα τα ταξιδιάρικα πουλιά, που πετούνε σε κάθε άκρη της γης και ζουν κάτι που δεν χρειάζεται καν να το προφέρουν ή να το γράψουν, όπως εμείς οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να πράξουμε.
« Ζουν την ελευθερία τους ».
Η ζωή των ανθρώπων ξετυλίγεται καθημερινά εντελώς διαφορετικά.
Μοιάζει με ένα κουβάρι διαφόρων αποχρώσεων, όπου η μια κλωστή λέγεται υποχρέωση, η άλλη εκκρεμότητα, κάποια άλλη εμπόδια, δυσκολία, αδιαφορία, βάσανα, προβλήματα κ.α.
Μοιάζει με ένα κουβάρι διαφόρων αποχρώσεων, όπου η μια κλωστή λέγεται υποχρέωση, η άλλη εκκρεμότητα, κάποια άλλη εμπόδια, δυσκολία, αδιαφορία, βάσανα, προβλήματα κ.α.
Είμαστε στην δουλειά και είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τις μυριάδες υποχρεώσεις και άλυτα θέματα.
Νιώθουμε πνιγμένοι, ζούμε σε ένα βαρετό κλειστό χώρο .
Επιστρέφουμε στο σπίτι μας και αντιμετωπίζουμε την ίδια πραγματικότητα.
Προσπαθούμε να διαφυλάξουμε τον εαυτό μας από την ανία, την βαρετή ζωή μας, την στιγμή που έχουμε στα χέρια μας την δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με διάφορα μέσα.
Κλείνουμε τον υπολογιστή που μας κούρασε, ανοίγουμε την τηλεόραση που μας βομβαρδίζει (..και χειραγωγεί) , διαβάζουμε βιβλία, ξεφυλλίζουμε περιοδικά , εφημερίδες , μιλάμε στο τηλέφωνο..
Νιώθουμε την παγωμένη ανάσα μιας αόρατης σκιάς που μας περιορίζει. Όλα φαίνονται αδιάφορα και η ζωή μας μοιάζει με φυλακή.
Το έχετε νιώσει και εσείς ;
Αυτή η αίσθηση έρχεται συνήθως όταν σιωπούν οι έντονες δραστηριότητες , το τρέξιμο της ημέρας και μένουμε μόνοι με τον εαυτό μας.
Ίσως είναι η στιγμή που πρέπει πλέον να αφιερώσουμε χρόνο στο μυαλό μας.
Πόσο ελεύθεροι μπορούμε να είμαστε ώστε να αφοσιωθούμε στον εσώτερο εαυτό μας;
Μάθαμε να ζούμε με θόρυβο και φοβόμαστε την ηρεμία του πνεύματος.
Στην φυλακή του συμβατικού κόσμου στον οποίο ζούμε, ελεύθεροι είμαστε όταν πιστέψουμε ότι είμαστε.
Τα πάντα μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, όταν μέσα του κρατάει την πίστη για τον εαυτό του και τις δημιουργικές δυνάμεις του.
Είμαι ελεύθερος !
Είμαι ονειρόπόλος !
Είμαι ταξιδευτής!
Σε αυτή την μοναδική στιγμή του απροσδιόριστου χρόνου, η απομόνωση είναι ένα παραμύθι, μια παραπλάνηση, ενώ αληθινά εμείς πράγματι σαν μέρος του Σύμπαντος ζούμε σαν ελεύθερα παιδιά στην αγκαλιά του.
Άλλωστε και η αίσθηση του χρόνου δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση .Η γήινη ζωή είναι πολύ μικρή μπροστά στην αιωνιότητα της ψυχής.
Είμαστε ελεύθεροι. Πότε όμως ;
Όταν απελευθερώνουμε το μυαλό μας, αποδεσμεύουμε το πνεύμα μας.
Είμαστε ελεύθεροι όταν το πνεύμα κυριαρχεί περισσότερο στο σώμα μας από ότι το σώμα στο πνεύμα.
Με ναρκωμένο πνεύμα δεν θεωρούμαστε ελεύθεροι.
Αυτός είναι άλλωστε και ο ανώτερος στόχος του ανθρώπου : να αποδεσμευτεί από τις παρωπίδες, τις γήινες επίπλαστες προσδοκίες και να ανέβει πνευματικά».
Αυτό το κείμενο ξεκίνησε να γράφεται πριν από ένα χρόνο περίπου , όταν καθόμουν σε ένα παγκάκι σε μια όμορφη παραλία στο χωριό Κόρφος , και ολοκληρώθηκε στην Σαλαμίνα .
Παρατηρούσα τα γλαροπούλια που φτερούγισαν ανέμελα , γιατί αυτή είναι η φύση τους άλλωστε να ταξιδεύουν ελεύθερα και ωραία στον άνεμο και να μην υπολογίζουν τίποτα, γιατί όλα είναι δημιουργημένα από την Ύψιστη Σοφία του Δημιουργού .
Τώρα που το σκέφτομαι , σίγουρα αισθανόμουν περίεργα εκείνο το διάστημα , γιατί μια ψυχή φυλακισμένη αναζητά πάντα την απελευθέρωση της από τα δεσμά που έστησαν κάποιοι γνωστοί-άγνωστοι.
Η ψυχή ζητάει να μάθει, να γνωρίσει, να θυμηθεί «ποια είναι» , και να μοιραστεί μαζί με άλλους αυτή την μάθηση, την γνώση που έχει κερδίσει μέσα από την ματωμένη πορεία της σε αυτή την ψεύτικη πραγματικότητα.
Χθες παρακολουθώντας μια καταπληκτική σκηνή σε μια άλλη κοντινή παραλία (Σαλαμίνα), όπου οι γλάροι συνυπήρχαν με τους «βουτηχτάδες », δηλ. μια συμπόρευση ανάμεσα στα άσπρα γλαρόπουλα με εκείνα τα κατάμαυρα πουλιά που μοιάζουν με κορμοράνους , κατάλαβα ότι η Φύση μας δίνει ένα μάθημα ακόμη.
Όλοι είμαστε ελεύθεροι , αλλά λίγοι το γνωρίζουμε .
Μάλλον το «γνωρίζαμε» θα έπρεπε να γράψω , γιατί τώρα ήρθε επιτέλους η στιγμή να ξυπνήσουμε από αυτόν το αφύσικο λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε, και να κοιτάξουμε γύρω μας .
Να δούμε την χαρά της ζωής, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας , να γευτούμε τις εμπειρίες της ζωής , να ρισκάρουμε , να εκφράσουμε ευγνωμοσύνη για την ζωή που μας δόθηκε , και να αγκαλιάσουμε το νέο χωρίς φόβο και πάθος .
Ναι σίγουρα είμαστε όλοι σαν τα πουλιά που πετούνε στους αιθέρες , γιατί όλοι μας διαθέτουμε τα αιθέρια φτερά μας …αρκεί να θυμηθούμε να τα χρησιμοποιήσουμε .
Αρκεί να ακούσουμε το κάλεσμα , που είναι ΤΩΡΑ!!!
© Κατερίνα Κωστάκη
2 comments:
"Η ψυχή ζητάει να μάθει , να γνωρίσει , να θυμηθεί «ποια είναι» , και να μοιραστεί μαζί με άλλους αυτή την μάθηση, την γνώση που έχει κερδίσει μέσα από την ματωμένη πορεία της σε αυτή την ψεύτικη πραγματικότητα"
Δυνατό σημείο...
Διάβασα για γλάρους και θυμήθηκα το γλάρο Ιωνάθαν με τις ανατρεπτικές πτήσεις του.
'Ομορφες σκέψεις φίλη μου, να είσαι καλά.
Ευχαριστώ αγαπημένη φίλη για τα όμορφα σου λόγια .
Οι σκέψεις της καρδιάς πάντα είναι ανατρεπτικές, γιατί εκφράζουν ότι αγαπάμε περισσότερο...
Να είσαι και εσυ καλα !
Post a Comment