Εκείνες τις στιγμές που νιώθεις να σε παρασέρνει το κύμα της νοσταλγίας, τότε που νιώθεις να ταξιδεύουν οι σκέψεις μέσα στα μονοπάτια του μυαλού, εκείνες τις στιγμές αισθάνεσαι ότι μέσα σου γεννιέται ένα νέο τραγούδι.
Το τραγούδι που σε συγκινεί, που σε απογειώνει, που σε ταξιδεύει σε ένα δρόμο που καταλήγει στα μύχια της καρδιάς.
Τότε αναλογίζεσαι πόσο μακρύς και μοναχικός υπήρξε ο δρόμος της ζωής σου, παρότι κόσμος πολύς τριγύρω.
Στον δρόμο εκείνο που ξεκίνησες να βαδίζεις, δεν γνώριζες ούτε την αρχή, αλλά ούτε και το τέλος του.
Στο διάβα του υπήρχαν ολόασπρες λαμπάδες, πυρωμένα ιδεώδη, φωτεινές αξίες ιερά στοιχεία ενός ολοζώντανου συστήματος αξιών, αλλά στην γωνιά του μονοπατιού καραδοκούσε το άγνωστο.
Βαθύ σκοτάδι επικρατούσε στο σταυροδρόμι, αλλά το φως σκόρπιζε το σκότος και έφερνε τις σταγόνες ευτυχίας.
Μια μυστική φωνή σου ψιθυρίζει στο αυτί σου, ένας παλμός κτυπάει στην καρδιά σου, ένα μήνυμα καταγράφεται στο μυαλό σου με χρυσά γράμματα: Προχώρα!!! .......
και εσύ προχωράς στο δρόμο εκείνο που χάραξε η ψυχή σου, εκείνο που ζωγράφισε η ματιά σου με τα πινέλα της αγάπης και της αλήθειας.
Προχωράς ακόμη και όταν οι άλλοι σε χλευάζουν, γιατί διάλεξες αυτό το δύσβατο μονοπάτι και όχι το εύκολο, γιατί δεν ενέδωσες τις ευκολίες, την υποτίμηση και τον ευτελισμό των ηθικών αξιών.
Προχωράς πέρα από την απαξίωση και την παρακμή που κάποιοι επέβαλλαν στο οικείο περιβάλλον σου.
Προχωράς πέρα από τον πειρασμό και την ομαδοποίηση, που δημιουργούν οι συνθήκες της ζωής , γιατί εσύ πιστεύεις στο σύνολο, στην ενότητα αλλά όχι στην « κιμαδοποίηση » και στην σύνθλιψη της προσωπικότητας, στην υπέρβαση και όχι στον εκμαυλισμό.
Προχωράς σε εκείνον τον δρόμο που οι περισσότεροι διστάζουν ή αρνούνται, αν και κατά βάθος επιθυμούν να ακολουθήσουν, φθονώντας όσους πιστά τον ακολουθούν.
Προχωράς γιατί ξέρεις ένα και μοναδικό πράγμα: ότι είσαι εν τέλει τυχερός που βρίσκεσαι εδώ σε αυτό το μονοπάτι, μετά από αιματηρούς κόπους και ανυπέρβλητες προσπάθειες, κοιτάζοντας « τα σημάδια του πεπρωμένου σου ».
Χαίρεσαι παρότι έχεις πονέσει αμέτρητες φορές από τα κτυπήματα των συνανθρώπων σου, από τις αμετανόητες αδικίες που διαπράχτηκαν εις βάρος σου γιατί εσύ δεν μολύνθηκες, δεν υπέκυψες και έκανες την πιο σοφή επιλογή .
Βαδίζεις σε αυτόν τον δρόμο, που επέλεξες εσύ και δεν στον επέβαλαν, τήρησες την προσωπική σου συμφωνία με την καθαρή σου συνείδηση .
Βαδίζεις τον δρόμο τον « λιγότερο ταξιδεμένο » και βαδίζεις πάνω από όλα ελεύθερος και μόνος.
***Αφιερωμένο σε όσους συνεχίζουν να παλεύουν....
Copyright Κατερίνα Κωστάκη
Συγγραφέας-αρθρογράφος
Το άρθρο μου δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες "Ταχυδρομικός Κόσμος" και "Καταιγίς"
No comments:
Post a Comment