Ο Μικρός Πρίγκηπας του Αντουάν Σαιντ Εξυπερύ

**Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές με έπιασε μια νοσταλγία για τα αγαπημένα παιδικά παραμύθια , που -κατά την γνώμη μου - δεν είναι απλά "παιδικά παραμύθια", αλλά αιώνιες , θρυλικές ιστορίες, που μας διδάσκουν , μας βοηθούν να ονειρευτούμε, να ζήσουμε μέσα στην μαγεία που δημιουργούν οι λέξεις , αλλά και οι σκέψεις μας όταν βυθιζόμαστε μέσα στον ωκεανό αυτής της μαγείας .

Για εμένα προσωπικά αποτελούν την κινητήριο δύναμη να αναζητήσω την μαγική διάθεση που χρειάζομαι για να προχωρήσω στην ζωή , αλλά και εκείνο το μικρό παιδάκι που ζει μέσα σε όλους μας και χρειάζεται την αγάπη και την στοργή μας.

.............. Αυτή τη στιγμή φάνηκε η αλεπού.

-«Καλημέρα», είπε η αλεπού.

-«Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας που γύρισε μα δεν είδε τίποτα.

-«Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «κάτω από την μηλιά...»

-«Ποιός είσαι;» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Είσαι πολύ χαριτωμένος...

-«Είμαι αλεπού», είπε η αλεπού.

-«Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας.

«Είμαι τόσο λυπημένος...»

-«Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου» είπε η αλεπού.

«Δεν έχω ακόμη εξημερωθεί»!

-«Α συγνώμη» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

Αλλά μετά από μια μικρή σκέψη πρόσθεσε: «Τι θα πει εξημερώνω»;

-«Δεν είσαι από δω»; είπε η αλεπού, «Τι ζητάς»;

-«Ζητώ ανθρώπους» είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Τι θα πει, εξημερώνω»;

-«Οι άνθρωποι» είπε η αλεπού, «έχουν όπλα και πυροβολούν. Είναι πολύ ενοχλητικό. Τρέφουν ακόμη και κότες. Αυτό είναι το μοναδικό ενδιαφέρον. Ψάχνεις κότες»;

-«Όχι», είπε ο μικρός πρίγκιπας, «ψάχνω φίλους. Τι θα πει εξημερώνω»;

-«Είναι ένα πράγμα που έχει λησμονηθεί»., είπε η αλεπού.

«Θα πει, εξοικειώνομαι». -".."

-«Ναι» είπε η αλεπού. «Για μένα δεν είσαι όπως ένα μικρό παιδί, που μοιάζει εντελώς με εκατό χιλιάδες μικρά παιδιά. Εγώ δεν σε χρειάζομαι και συ με χρειάζεσαι ακόμη λιγότερο. Για σένα είμαι μια αλεπού μόνο που μοιάζει με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Αλλά αν με εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Για μένα θα είσαι μοναδικός στον κόσμο. Για σένα θα είμαι εγώ μοναδική στον κόσμο...»

-«Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκιπας.

«Υπάρχει ένα λουλούδι. Νομίζω ότι μ' έχει εξημερώσει...»

-«Μπορεί» είπε η αλεπού. «Στη γη όλα μπορούν να συμβούν...»

-«Ω!, δεν έγινε στη γη», είπε ο μικρός πρίγκιπας. Η αλεπού φάνηκε πολύ ερεθισμένη: -«Σ' έναν άλλο πλανήτη»; -«Ναι».

-«Υπάρχουν κυνηγοί σ' αυτόν τον πλανήτη»;

-«Όχι». -«Είναι σπουδαίο! Και κότες»;

-«Όχι».

-«Τίποτα δεν είναι τέλειο», αναστέναξε η αλεπού.

Μα η αλεπού ξαναγύρισε στις σκέψεις της: «Η ζωή μου είναι μονότονη. Εγώ κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους και όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Βαριέμαι λοιπόν λιγάκι. Μα αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα φωτιστεί. Θα γνωρίζω τον ήχο των βημάτων σου, που θα ξεχωρίζει απ' όλων των άλλων. Τα άλλα βήματα με διώχνουν κάτω από τη γη. Τα δικά σου θα με δελεάζουν σαν μουσική από την φωλιά. Και κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα σιταροχώραφα; Εγώ δε τρώω ψωμί. Για μένα το σιτάρι είναι άχρηστο. Τα σιταροχώραφα δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Αλλά εσύ έχεις μαλλιά ξανθά σαν το σιτάρι. Ω! θα ήταν θαυμάσιο, αν με δάμαζες. Το χρυσάφι των σιταροχώραφων θα μου θύμιζε σένα. Και εγώ θ' αγαπώ το μεθύσι του ανέμου στα σιτηρά...»

Η αλεπού σώπασε και κοίταξε πολύ ώρα τον πρίγκιπα:

-«Παρακαλώ... εξημέρωσέ με!» είπε.

Ο βασιλιάς, ντυμένος με πορφύρα κι ερμίνα, καθόταν σ' ένα θρόνο πολύ απλό και μαζί μεγαλόπρεπο.

-"Α, να ένας υπήκοος!" φώναξε μόλις είδε το μικρό πρίγκιπα.

Κι ο μικρός πρίγκιπας αναρωτήθηκε: «Πώς άραγε με γνώρισε, αφού δε μ' έχει ξαναδεί;» Δεν ήξερε ότι για τους βασιλιάδες ο κόσμος είναι πολύ απλοποιημένος. Όλοι οι άνθρωποι είναι υπήκοοι.

"Πλησίασε να σε δω καλύτερα", του είπε ο βασιλιάς, πολύ περήφανος που, επιτέλους, ήταν βασιλιάς κάποιου.

Ο μικρός πρίγκιπας έψαξε με το βλέμμα πού να κάτσει, αλλά ο εξαίσιος μανδύας από ερμίνα κάλυπτε ολόκληρο τον πλανήτη. Έμεινε λοιπόν όρθιος κι έτσι που ήταν κουρασμένος, χασμουρήθηκε.

-"Σύμφωνα με την εθιμοτυπία, δεν επιτρέπεται να χασμουριέσαι μπροστά στο βασιλιά", του είπε ο μονάρχης.

"Σου το απαγορεύω".

Ο μικρός πρίγκιπας όμως απορούσε. Αφού ο πλανήτης ήταν μικροσκοπικός, ποιους κυβερνούσε ο βασιλιάς; 

-"Μεγαλειότατε..." του είπε, "με συγχωρείτε που ρωτάω..."

-"Σε διατάζω να με ρωτήσεις", βιάστηκε να πει ο βασιλιάς.

-"Μεγαλειότατε... τι κυβερνάτε";

-"Τα πάντα", απάντησε ο βασιλιάς πολύ απλά.

-"Τα πάντα"; Ο βασιλιάς, με μια διακριτική χειρονομία, έδειξε τον πλανήτη του, τους άλλους πλανήτες και τα αστέρια.

-"Όλα αυτά;" είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Όλα αυτά..." απάντησε ο βασιλιάς. Γιατί ήταν όχι μόνο απόλυτος αλλά και παγκόσμιος μονάρχης.

-"Και τα αστέρια σας υπακούουν";

-"Ασφαλώς!", είπε ο βασιλιάς. "Υπακούουν αμέσως. Δεν ανέχομαι ανυπακοές". Τόση δύναμη εντυπωσίασε το μικρό πρίγκιπα. Αν την είχε αυτός, θα μπορούσε να δει όχι σαράντα τέσσερα, μα εβδομήντα δύο, ακόμα κι εκατό ή και διακόσια ακόμα ηλιοβασιλέματα μέσα σε μια μέρα, χωρίς να χρειαστεί να τραβήξει καθόλου τη καρέκλα του.

Κι έτσι που αισθανόταν και κάπως λυπημένος στη σκέψη του μικρού του πλανήτη που είχε αφήσει, πήρε θάρρος να ζητήσει μια χάρη από το βασιλιά:

-"Θα ήθελα να έβλεπα ένα ηλιοβασίλεμα... Κάντε μου τη χάρη... Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει..."

-"Το ηλιοβασίλεμα σου θα το 'χεις. Θα το απαίτησω. Μα θα περιμένω, σαν έμπειρος κυβερνήτης, πότε θα γίνουν ευνοϊκές οι συνθήκες".

-"Και πότε θα συμβεί αυτό;" ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

-"Χμ, χμ!" απάντησε ο βασιλιάς αφού συμβουλεύτηκε πρώτα ένα χοντρό ημερολόγιο.

"Χμ, χμ! Θα γίνει, γύρω... γύρω... θα γίνει απόψε γύρω στις επτά και σαράντα! Και τότε θα δεις πως με υπακούουν εμένα".

Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε.

Λυπόταν για το χαμένο του ηλιοβασίλεμα.

Ύστερα, είχε αρχίσει να βαριέται και λιγάκι,

-"Δεν έχω τίποτα να κάνω πια εδώ", είπε στο βασιλιά. "Φεύγω".

-"Μη φεύγεις" απάντησε ο βασιλιάς, που ήταν τόσο περήφανος που είχε έναν υπήκοο.

"Μη φεύγεις, σε κάνω υπουργό"!

-"Υπουργό; Σε τί;"

-"Σε... Σε υπουργό της δικαιοσύνης"!

-"Μα δεν υπάρχει κανείς για να δικαστεί"!

-"Πού ξέρεις;" είπε ο βασιλιάς. "Ακόμα δεν έχω γυρίσει ολόκληρο το βασίλειο μου. Είμαι πολύ γέρος, δεν έχω χώρο για άμαξα και κουράζομαι να περπατάω". -"Α, μα κοίταξα κιόλας!" είπε ο μικρός πρίγκιπας, που έσκυψε να ρίξει ακόμα μια ματιά στην άλλη μεριά του πλανήτη.

"Ούτε κι εκεί υπάρχει κανείς..."

-"Τότε θα κρίνεις τον εαυτό σου!" του απάντησε ο βασιλιάς.

"Είναι το δυσκολώτερο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά να κρίνεις τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις τον εαυτό σου σωστά, θα είσαι πραγματικά σοφός".

-"Εγώ», είπε ο μικρός πρίγκιπας "μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου όπου κι αν βρίσκομαι. Δεν υπάρχει λόγος να μένω εδώ".