«Τα Πέτρινα Χρόνια » και η Συγχώρεση

Επιστρέφω νοητικά σε κάποια χρόνια πριν από το σήμερα , σε μια χρονική περίοδο της ζωής μου , την οποία αποφάσισα για καθαρά συναισθηματικούς λόγους να την ονομάσω «Πέτρινα Χρόνια», ίσως γιατί επηρεάστηκα εν μέρει από την ομώνυμη ταινία του Παντελή Βούλγαρη , η οποία διαπραγματεύεται με ένα πολύ συγκινητικό τρόπο την αξία της ελευθερίας, καθώς και των ηθικών αξιών, που οφείλουμε να διατηρούμε αλώβητες στην ψυχή μας , και που σε τελική ανάλυση είναι εκείνες μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους.
Οι αξίες μας είναι η υστεροφημία μας , μετά από το πέρασμα μας από την χρονογραμμή της γήινης ύπαρξης μας .
Οι άνθρωποι ανέκαθεν ξεχώριζαν από την ποιότητα των πράξεων τους και την προσφορά τους στο σύνολο της Ανθρωπότητας.
Όσοι αφουγκράστηκαν την καρδιά τους , παρέμειναν σαν φωτεινά σημάδια στον ουρανό της συλλογικής μνήμης της ανθρωπότητας , σε αντίθεση με όσους ακολούθησαν τα κατώτερα ένστικτα τους ,και αποτελούν μελανά παραδείγματα αποφυγής .

*Αληθινός δείκτης του πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, το μέγεθος των πόλεων και ούτε η αφθονία των συγκομιδών, αλλά το ήθος των ανθρώπων που ανατρέφει η χώρα .
Έμερσον Ρ.

Επιστρέφοντας λοιπόν και πάλι στα «Πέτρινα χρόνια» και στην επιρροή τους πάνω στην κατοπινή πορεία μου ως συγγραφέα, ποιήτρια και γενικότερα σαν δημιουργό, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω με επιείκεια το χρονικό αυτό πέρασμα σαν ένα σημείο δοκιμασίας των δυνάμεων μου ,της αντοχής μου ,αλλά και προσδιορισμού των ορίων που οφείλει να θέτει ένας άνθρωπος στην πορεία του .
Όμως σε μια πιο βαθύτερη ανάλυση ,θα μπορούσα να πω ότι τα δύσκολα χρόνια της ζωής μου και όλες οι επιθέσεις που δέχτηκα είχαν κάποιο κέρδος : την αξιοπρέπεια μου.

Η αξιοπρέπεια δεν αγοράζεται με κανέναν νόμισμα .

Όπως είπε και ο Κωνσταντίνος Καβάφης …

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου

όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Αυτά τα πέτρινα χρόνια μου έδωσαν απίστευτο υλικό για να προχωρήσω στην συγγραφή των κειμένων μου, και μέσα στο μυθιστόρημα μου ειδικά μπορεί να διακρίνει κανείς ήρωες και αντι –ήρωες , την συμπεριφορά των οποίων δανείστηκα μέσα από το κοντινό περιβάλλον μου.

(Περισσότερα για τους ήρωες του μυθιστορήματος μου μπορείτε να διαβάσετε στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.endless-journey.gr/page3_3.htm ).

Ενώ οι ήρωες των δημιουργιών μου υπάρχουν πλέον σε γραπτή μορφή και αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση ή …προς αποφυγή , ενίοτε κάποιοι άλλοι σήμερα γνωστοί και άγνωστοι συνοδοιπόροι ως τραγικές φιγούρες προσπαθούν να σώσουν τον εαυτό τους από το τσουνάμι των αλλαγών.

Θα έπρεπε λοιπόν να υπενθυμίσω ότι το τσουνάμι των αλλαγών , δεν είναι μόνο ένα πολιτικο- οικονομικό-κοινωνικό τσουνάμι, αλλά απόλυτα κοσμικό, και αυτό το τεράστιο κοσμικό κύμα θα συμπαρασύρει στο πέρασμα του ότι είναι φθαρτό, ψεύτικο ή ανήθικο, και στην θέση του θα έρθει με δόξα και τιμή το «νέο».
Μια υγιής πολιτεία ,όπου οι πολίτες της θα ζουν με σεβασμό και αγάπη , θα διδάσκουν την Αγάπη, και θα συνεχίσουν να μαθαίνουν από τις πράξεις τους , και την συνδιαλλαγή .
Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης μας ως άνθρωποι : να ζούμε μέσα στην αλήθεια , και στην αγάπη και να μεταφέρουμε αυτές τις αξίες στις επόμενες γενιές.

Τα «πέτρινα χρόνια» της ζωής μας είναι το εφαλτήριο για να προχωρήσουμε στο άλμα πίστης και να αποφασίσουμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο .

Σίγουρα πάρα πολλοί από εσάς έχουν ζήσει μέσα στα τείχη , που κάποιοι έκτισαν γύρω μας χωρίς αιδώ (Τείχη,Καβάφης ), αλλά τα «πέτρινα χρόνια» δεν είναι τελικά παρά εικόνες ενός παρελθόντος,αναμνήσεις που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου , ώστε να αφήσουν χώρο για την ατόφια δημιουργικότητα και την ευτυχία.

«Η ποσότητα της ευτυχίας που έχουμε, εξαρτάται από την ποσότητα της ελευθερίας, που έχουμε στην καρδιά μας».

Όσο επιτρέπουμε στα απομεινάρια μιας παρωχημένης εποχής, νοοτροπίας και αναμνήσεων να απομακρύνονται αμετάκλητα από μέσα μας, τόσο τα "πέτρινα τείχη" διαλύονται σαν τα ερείπια μιας μεσαιωνικής νοητικής εποχής.
Έτσι μένει ελεύθερος χώρος για πιο όμορφα πράγματα να κάνουν την είσοδο τους στην ζωή μας .

Ας μείνουν τα πέτρινα χρόνια μια ανάμνηση στο πέρασμα του χρόνου και ας συγχωρέσουμε όσους μας αντιμετώπισαν με το σκοτάδι της ψυχής τους και το μίσος που τους θάμπωσε τα μάτια , και δεν τους επέτρεψε να δουν την ζωή με τα μάτια της αγάπης .

Οι ίδιοι πλήγωσαν ανεπανόρθωτα τον εαυτό τους και δεν επέτρεψαν στο φως να περάσει στην ψυχή τους.

Προσωπικά μόνο συμπόνια μπορώ να δείξω για όλους όσους περπάτησαν δίπλα μου μέσα στο δικό τους σκοτάδι και φόβο , χωρίς να βλέπουν πόσο όμορφο είναι να αφήνεις το εσωτερικό σου φως , δώρο του Θεού, να λάμψει , και έτσι να φωτίσει και να ευλογήσει μια συνεργασία , φιλία , συνύπαρξη.

Αν γνώριζαν πόσο έβλαψαν τον εαυτό τους , δεν θα επέτρεπαν ποτέ στο σκοτάδι να τους κρύψει την τόσο ευλογημένη ζωή που τους έδωσε ο Δημιουργός μας.

Μόνο που τα «πέτρινα τείχη» που προσπάθησαν να χτίσουν στους συνανθρώπους τους , δεν ήταν παρά τα δικά τους τείχη , οι νοητικές φυλακές τους , που τους στέρησαν τις μεγαλύτερες αξίες και χαρές της ζωής .

Όπως άλλωστε είπε και η Ιάσμη:

«Ο Χρόνος δίκαιος κριτής θα υποδείξει , αν οι επιλογές ήταν σωστές ή όχι…
Ο Χρόνος θα δικαιώσει και θα αποζημιώσει εκείνους, που δεν δείλιασαν και δεν δίστασαν να θυσιαστούν για το Παγκόσμιο Καλό.
Ο καθένας κάνει τις επιλογές του…»

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα : « Το ταξίδι της ζωής φέρνει ελπίδες »

Copyright Κατερίνα Κωστάκη
Συγγραφέας-ποιήτρια

12-05-2010

«Τα Πέτρινα Χρόνια » και η Συγχώρεση
Newsletter Μαΐου 2010 από την σειρά: «Το Φως της Αυγής»